Samtíðin - 01.09.1937, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
Gullfoss og Geysir
Efst í Biskupstungum, ofan við
eitt af glæsilegustu bygðarlögum ís-
lands, en andspænis miskunnar-
lausum uppblæstri öræfanna, liefir
náttúran komið þessum heimsfrægu
fyrírbrigðum fyrir. Þar búa þau
sem fulltrúar kuldans og hitans —
frosts og funa — í hinni liarðleiknu
íslensku tilveru. Mikinn liluta árs-
ins eru þau ein og yfirgefin af
flestum. En á sumrin sækir lil þeirra
fjöldi manna, innlendra og er-
lendra, til þess að undrast rnikil-
leik hins iirapanda og stíganda
vatns.
Gullfoss og Geysir eru annað og
meira en dauð náttúruöfl. I návist
áliorfendaskarans á sumrin lifna
þau við og verða að fulltrúum þess
sannasta og máttugasta, sem alla
tima hefir búið í þjóð vorri.
Gullfoss, hið eilífa, jökulkalda,
hrapandi vatnsmagn, er tákn hins
styrka þjóðareðlis. Það er hin sí-
biljandi rinmakveðandi, einsk og
sterk, liversdagslega römm og brjúf,
en yndisleg eins og ástvermdir
mansöngvar rímnanna, þeg'ar sólin
skín á fossinn. Yið getum fundið
upp á því að efast um gildi íslenskr-
ar menningar. Okkur kann að finn-
ast fátt um margt það, sem fólki
er boðið upp á hér á landi. Ýms-
um kann að þykja lítið til íslenskr-
ar bæjamenningar koma, er þeir
korna hingað til lands frá útlend-
um stórborgum. Og þeirn ógnar þá
sjálfsagt, iive langt þjóð okkar
stendur að flestu leyti að baki stærri
og auðugri þjóðum. Á slíkurn öm-
urleikans stundum er okkur iiolt
að fara og skoða Gullfoss. Þegar
við stöndum bjá honum, finnum við
sjálf okkur og skiljum, hvers vegna