Samtíðin - 01.03.1940, Side 9

SAMTÍÐIN
allur þorskur saltaður. Við fengum
aðeins ýsu, rauðsprettu og smáfisk.
- Hvað kostaði fiskur í Reykja-
vík fvrir lieimsstyrjöldina 1914—’18?
— Þetta frá 5—25 aura pundið.
Þyrsklingur var (klýrastur, en smá-
lúða dýrust. Rauðsprettu og steinbít
kunni fólk jiá ekki að meta. Rauð-
spreltan var seld á 10 aura pundið
og geklt illa út, en lieill steinbitur var
seldur á 15—20 aura, og sárfáir vildu
sjá liann fyrir j>að verð! Hann var
aðallega saltaður, seldur sveitamönn-
11111 og ])á kallaður tros.
— Hvernig befir fólk metið starf-
semi ykkar fisksalanna?
Steingrímur brosir góðlátlega og
svarar viðstöðulaust:
Ég man ])á tíð, að ])að þótti ekki
fint starf að fiást við fisksölu í þess-
1,111 bæ — og það þykir kanske ekki
enn. Mér er óhætt að segja, að orðið
fisksali þótli hálfgildings skammar-
vrði fram undir 1920. Við fisksalarn-
ii' vorum taldir óþarfir milliliðir, þvi
að fólk áleit yist, að það mundi um
aldur og ævi geta sótl fiskinn sjálft i
gömlu varirnar, þar sem róðrarbát-
arnir höfðu lagt að landi kynslóð eft-
ii' kvnslóð.
Já, vel á minst. Hvernig fór
fisksalan fram, að því er snerti smá-
bátaaflann?
Þegar bátarnir komu úr róðri,
lenti hver i sinni vör. Við Sjávarborg,
niður af Barónsstignum, var ein
vörin. Niður af Frakkastígnum var
svonefnd Bygðarendavör. Klappar-
vör var fyrir enda Klapparstígs.
Grófarvör (Grófin) var austan við
^erslunina Björn Kristjánsson. Ein
vörin var vestur í Ánanaustum, og
fvrir vestan Granda var Selsvör, en
Liágholtsvör var hjá Lágholti.
Uppliaflega seldu sjómennirnir
afla sinn sjálfir, og ýmsir nevtend-
anna sóttu hann alla leið í vörina,
þar sem hann var lagður á land. En
brátt rak að þvi, að sjómenn sáu sér
hag í að selja okkur fisksölunum
afla sinn. Við það spöruðu þeir sér
mikinn tíma og ónæði og gátu því
stundað sjóinn betur. Ég er hræddur
um, að fólki þætti snúningasamt að
sækja fisk sinn niður að sjó nú á
tímum, sem ekki er undarlegt.
— Hvernig orsakaðist það, að þú
gerðist fisksali?
— Það var af eintómri tilviljun,
segir þessi öndvegishöldur meðal
fisksala vorra, sem fórnað hefur
fisksölunni óskipta starfskrafta
sina i hartnær 30 ár. — Ég var 17
ára, þegar ég komst í það, að selja
fisk úr þýskum togara fyrir þá fisk-
salana, Jóhann heitinn Sveinsson og
Guðm. Grímsson. Einhvern veginn
fékk ég þá hugboð um, að á þessu
sviði biði mín verk að vinna. Árið
eftir, eða nánara tiltekið 21. mars
1913, byrjaði ég fisksölu með Ólafi
Grímssyni. Skömmu seinna gekk
Benóný Benónýsson í félag með okk-
ur, og erum við fyrstu fisksalar liér
í hæ, sem tókum símann í þjónustu
okkar.
Hvað viltu segja mér um starf-
semi Fiskhallarinnar?
— Við ökum fiskinum á bílum
inn um dyr, sem snúa út að Norður-
slíg. Er þar allstór salur, sem fiskin-
um er veitt móttaka í, og þar er bann
veginn og afgreiddur til heimabúðar
og annara fiskbúða okkar, en alls