Samtíðin - 01.03.1940, Blaðsíða 12

8
SAMTÍÐIN
Mér finst ég vera nákvæmlega jafn
bragðnæmur og meðan ég hafði
fulla sjón. En hver veit nema sú
skynjun eigi fyrir sér að aukast, þeg-
ar ég er orðinn steinblindur.
ESSI ÓVÆNTI þroski á öðrum
skilningarvitum gerir ])að að
verkum, þótt undarlegt kunni að
virðast, að ]iað er að vissu leyti dá-
samlegt að missa sjónina. Af þessu
leiðir, að hlindir menn eru oft kátir
og una glaðir við sitt. Ég var einu
sinni heðinn að skrifa hlaðagrein um
heimili hlindra harna. Ég kom þang-
að dag nokkurn i hráslagaveðri
seint í nóvembermánuði. Það fvrsta,
sem ég heyrði, voru glaðlegar harna-
raddir, köll og léttir hlátrar. Þess
vegna datt mér í lnig, að ég hefði
vilst.
Þegar ég hringdi dyrabjöllunni,
datt alt í dúnalogn. Mér var því næst
boðið inn i sal, þar sem við mér
blasti einhver sú dásamlegasta sjón,
sem fyrir augu mín hefur borið: Þar
voru inni meira en tveir tugir blindra
harna að leik. Og þessi börn skemtu
sér vel og nutu lífsins til furðulegrar
hlítar. Þau Iieilsuðu mér gláðlega, og
hver hópur um sig bauð mér að ger-
ast þátttakandi í leik sinum. Mér varð
þessi heimsókn ógleymanleg.
Mörgum árum seinna hjó fjöl-
skylda ein í sama liúsi og ég. Það
voru foreldrar ásamt tveim börnum
sínum, sem bæði voru blind að heita
mátti. Þetta ár, sem hörnin áttu
þarna heima, heyrði ég þau aldrei
mæla æðruorð, og aldrei hörmuðu
þau sér yfir hlutskipti síriu. Þau voru
altaf glöð og' kát, þegar gestir komu.
Ég furðaði mig á því, hve glað-
lynd þessi systkin voru. Nú veit ég,
hvernig á því stóð. Þó að þau gætu
greint skil dags og nætur, sáu þau
ekki muninn á hrosi og ygldum
svip. Þau urðu heldur ekki vör við
muninn á tötrum betlarans og dýrum
klæðum auðmannsins. Þau vissu
ekki, hvað öfund er. Ef enginn fvndi
lil ])ess hvimleiða skaphrests, mundi
öll gremja hverfa úr tilverunni.
í þeirra veröld fanst ekkert nema
það, sem fallegt var. Blinda þeirra
afmiáði allar áhyggjur og öll elli-
mörk. Þau skvnjuðu tilveruna gegn-
um rósalituð gleraugu. Það er líkn
hlindra manna.
L í F I Ð
Þó sumum finnist Hfið vera geýsilega glatt,
er gleðin einatt tæmd í fáum „drömmum".
— Þvi hamingjunni er lithlutað,
ég segi ykkur satt,
í senti- eða jafnvel millí-grömmum.
Fyr en okkur varir eru fölnuð Hfsins blóm
og fokin eins og sina út í geiminn.
— En svo er þetta árans mas um
útskúfun og dóm,
svo engir þora að vera upp á heiminn.
Víst er lifið áþekt og lítil barnabók,
með býsna mörgum, hégómlegum sögum.
— Og útkoman er dáfalleg, því drottinn
gaf — og tók.
Já, dapurt er að hlíta slíkum lögum.
S. K. S t e i n d ó r s s o n.
• Kæru áskrifendur, nær og fjær. Mun-
ið, að Samtíðin á tilveru sína undir
vinfesti yðar og skilsemi. Greiðið á-
skriftargjald yðar fyrir 1940 (5 krón-
ur) nú þegar.