Samtíðin - 01.03.1940, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
McGuffy’s, og fékk Jakobi hana því
næst.
— Gerðu svo vel, mælti Jakob og
dró kviltun upp úr vasa sínum. Á
benni stóð, að veitingamaðurinn
hefði greitt honum skuld sína að
fullu og öllu.
T AKOB SAXONSTEIN hélt nú
J rakleitt til liinnar óvistlegu
skrifstofu sinnar, þar sem Sullivan
prentari óð hréfavaðalinn á gólf-
inu. Hann sneri sér á hæli, þegar
Jakoh kom inn.
— Fékstu peningana?
Jakob settist ofboð rólega við
skrifhorð sitt, þar sem alt var á rúi
og stúi, og hætti þriðja nafninu aft-
an á ávísun McGuffy’s.
— Hér eru peningarnir yðar, Sul-
iivan minn. Iiafið þér kvittun?
Sullivan virti ávísunina rétl sem
suöggvasl fyrir sér, stakk henni því-
næst í veski sitt og skrifaði að þvi
húnu kvittun fyrir 100 sterlings-
punda greiðslu á prentvinnu.
— Mér þykir annað en gaman að
ganga hart að mönnum, Jakob
minn, mælti hann. -— En ég skulda
honum Ottó Meisterherg heildsala
andvirði pappirs, og hann hringdi
til mín.
— Góði Sullivan, vertu ekki að
afsaka þetta, greip Jakoh fram í
fyrir honum og lyfti hendinni í and-
niælaskyni.
— Alt í lagi, .Takoh, ég er þá ekki
að orðlengja þetta frekar. Fyrir-
gefðu. að ég verð að hlaupa á dyr.
Ottó bíður eftir mér.
Á meðan þessu fór fram, heið
Ottó heildsali mjög órólegur og
gekk uni gólf í skrifstofu sinni, sem
var þarna skamt frá.
— Jæja, kallaði liann, þegar Sul-
Iivan kom inn úr dyrunum og veif-
aði ávísuninni framan í hann, —
þetta liefur alt gengið að óskum?
— Vitanlega, ansaði Sullivan og
skrifaði nafn sitt á ávísunina, fvr-
ir neðan nafn Jakobs, — en af
hverju lá svona mikið á þessu, Ottó?
— Mér bráðlá á peningum, svar-
aði Ottó, um leið og hann skrifaði
nafn sitt á ávísunina fyrir neðan
nafn Sullivan’s. — Svo er mál með
vexti, að ég skulda Toni Campan-
elli, veðbankastjóra liérna niðri, 100
pund. Viltu afsaka mig ....
HANN ÞAUT út úr skrifstofunni.
Þegar liann fór frá Campan-
elli, tíu minútum seinna, mætti
hann manni, sem var á leið til veð-
bankastjórans. Þetta var hár og
grannvaxinn maður, vel búinn.
Hann hét Montgomery Montrose og
gerði sér það að lífsstarfi að veðja
á hesta úti á skeiðvellinum.
— Jæja, Tony kallinn, þá er ég
nú kominn að vitja um þessi 100
sterlingspund, sem ég vann klukk-
an 3 i gær. Svo er mál með vexti,
að einum af kunningjum mínum
bráðliggur á peningum, og það vill
svo til, að ég skulda honum 100
pund.
-—- Biddu andartak, Montrose
minn góður. Peningana skaltu fá.
Tony Campanelli horgar allaf það,
sem hann skuldar. Og' með miklum
fjálgleik skrifaði Campanelli nafn
sitt aftan á ávísun McGuffy’s.
— Hvert í syngjandi, sagði Mont-