Samtíðin - 01.02.1942, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
1 þessu efni er það því álögukerfið
og hin almenna, opinbera fjárstjórn,
sem óbeinlínis verður til að hvetja al-
menning til sóunar og ósparnaðar,
Iivort sem almenningsálitið hefur
þar að fullu rétt fvrir sér eða ekki.
En vorkunn noklcur er ahnenningi,
þótl hann daufheyrist nokkuð við
öllu sparnaðarhjali, er álögukerfið
gengur svo nærri, að menn þykjast
sjá fram á, að því meira er af þeim
tekið til opinherrar eyðslu, sem þeir
leggja meir að sér um sparnað til
eigin þarfa, brýnna eða miður
brýnna.
Að öllu samantöldu virðist þannig
mega álíta, að með öllu sé óþarft að
gera sér stórar áhyggjur út af því,
hversu fjármunir vorir, innanlands
sem utan, eru nú miklir. Miklu frenir
ur má fjárhagsleg velgengni vor nú
vera oss fagnaðarefni og öryggis.
Þótt nokkur mistök fylgi um einstök
atriði, svo sem óskynsamleg eyðsla
á ýmsum sviðum. Hitt er fremur á-
hyggjuefni, hversu verðhólgan rýrir
gikli myntar vorrar, eða verðmiðils,
en það er annað mál og utan við efni
þessarar greinar.
Frúin: — Það þarf að vökva
þennan kaktns.
Stúlkan: — Ég er nú vön að
skgrpa á hann einn sinni í viku.
Árið leið í alda skaut
eins og notuð hlýja.
Fram til lífsins beina braut
byggi þér hið nýja.
Jón halti:
Ég er fæddur fram við sjó
Eg er fæddur fram við sjó,
þar sem bára á steinum stiklar.
í stormum falla öldur miklar,
rífa upp þang og þarakló.
I>ar hefur margur beinin borið,
böndin ástar sundur skorið,
alda er reis, en óðar dó.
Ægis gráta ei öldurnar
yfir hærum dauðra vona.
En góðra maka og merkra sona
• geymist minning göfgunar.
Og þeir, sem ekki glata og gleyma
gullunum, sem þeir áttu heima,
gráta yfir léttúð gleymskunnar.
Lítill vildi verða stór.
Lyfti byrði atltof ungur.
Urðir tróð ég, hraun og klungur.
Þungur baggi, þunnir skór.
Uppgefinn því undir byrði,
úti varð á heiði miðri.
Því var það, að fór sem fór.
Skáldalitir, skýjafar,
Márinn flögrar fram til djúpa.
Fannir ktetta og skerin hjúpa.
Eitthvað fyrir eyra bar.
Lítilsvirðing lágra sálna,
er leggja á fólkið málið álna,
og gull er lagt til grundvallar.
Við skeljabrot ég skemmtun fann.
Koma og fara kostir ára.
Krappir hyljir milli bára.
„Fár að stýra knerri kann.“
Heimska verður manni að meini,
og margur á aðra kastar steini
fyrir sama og sjálfur vann.
Ég er fæddur fram við sjó.
Þar eru minjar þúsund ára,
og þar mun alltaf lítil bára
hoppa um þang og þarakló.
En þegar ég kveð, þá kyssi ég steina,
kletta, útsker, sand og hleina,
er skenktu mér af skeljum nóg.