Samtíðin - 01.02.1942, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
Ég skil hana ekki, því að hún hef-
ur svo oft verið ein með honum áð-
'ir. Hann hughreystir hana:
— Vertu ekki með þessa vitleysu,
elskan mín. Hann getur ekkert gert
þér. Ég heyri, að rödd lians er ekki
alveg laus við hræðslu. Þó reynir
hann að bera sig karhnannlega.
Skrifstofumenn eru vist aldrei nein-
ar sérstakar hetjur.
— Ég þori ekki að vera hér ein i
nótt, segir hún.
— Ég verð hjá þér, segir liann, og
karlmennska hans eykst.
Hún rekur upp niðurbælt hljóð, og
ég veit, að hún lekur heljartaki um
handlegg hans.
— Hvað, hvað er þetta? spyr hann,
og karlmennska hans hverfur á ný.
— Heyrðirðu ekki? Rödd hennar
skelfur.
Það er stutt þögn, því að þau halda
niðri í sér andanum.
—Nei, segir hann.
— Ég verð brjáluð, segir hún.
— Hvaða vitleysa, segir skrifstofu-
maðurinn.
— Ég veit ekkert óhuggulegra en
dautt fólk, segir hún.
— Hugsaðu þér. Hann stendur
uppi, þarna liinum megin við þilið.
Stendnr uppi og starir hálfopnum,
hrostnum auguni upp í loftið. Það
er bara þunnur veggurinn á milli
okkar. Næfurþunnur veggurinn.
Það grípur mig einhver órói. Það
er eitthvað dularfullt við þetta, sem
fellur mér ekki í geð. Hvern eru þau
að tala um? Hver er þessi ókunni,
dauði maður, sem stendur uppi hin-
um megin við þilið? Við erum bara
ein, sem búum hér uppi á efsta lofti,
ég og stúlkan utan af landi. Ónotaleg-
ar grunsemdir taka að vakna í brjósti
mér. En ég kæfi þær í fæðingunni.
Slíkt getur ekki komið lil nokkurra
mála. Ég rek upp skellihlátur, hlæ
að mínum heimskulegu hugsunum.
— Jesús minn góður. Heyrðirðu?
Hann hló! Hún er viti sínu fjær af
hræðslu.
— Við skulum koma héðan. Ég vil
heldur ganga á götunni alla nóttina
en vera hér stundinni lengur.
— Já, segir hann.
Þau fara hljóðlega út, skrifstofu-
maðurinn og stúlkan, sem bjó hinum
megin við þilið. Þau flýta sér niður
stigann og skella aftur útidyrahurð-
inni. Svo er allt svo undur liljótt,
grafkyrrt.
Ég ligg einn eftir — eða stend uppi,
eins og stúlkan orðaði það.
Dómarinn: — Þér briituð þessa
sápuskál, með þvi að henda henni
í höfuðið á óvini yðar.
—- Já, en ég gerði það óviljandi.
—• Nú, œtluðuð þér ekki að henda
henni í höfuðið á honum?
— Jú, en ég ætlaði ekki að brjóta
skálina.
— Afsakið, höfum við elcki hitzt
í Kanada?
— Nei, þar hef ég aldrei komið.
— Eg ekki heldur. En þá hljóta
bara einhverjir aðrir tveir menn að
hafa hitzt þar.
Kennarinn: — Hver var Kristín
drottning?
Barnið: — Gréta Garbo.