Samtíðin - 01.02.1942, Blaðsíða 16

íl
SAMTÍÐIN
og bar svip móður minnar sálugu.
Lifið getur verið einkennilegt á stund -
um. Þegar við mættumst, gengu þær
svo nálægt mér, að barnið straukst
við mig, og ég fann L’aimant-ilm
leggja af móðurinni. Konan roðnaði
og varð niðurlút, en telpan liorfði á
mig bláum, forvitnislegum barnsaug-
um. Já, þú varst forvitin, barnið mitt,
en þú færð ekkert að vita. Þú ert
svo ung, og það væri synd að varpa
skugga á sólbjörtu æsluma þína. Ef
til vill segir móðir þín þér lítið leynd-
armál, þegar þú ert orðin stór, et'
liún lifir manninn sinn.----------
Þegar þær voru komnar framhjá,
nam ég staðar á götuhorni og horfði
á eftir þeim. Telpan leit um öxl, en
móðir hennar var enn þá niðurlút.
Fingraför fortíðarinnar þvær enginn
aí' sér. Svo hurfu þær sjónum min-
um. Tvær konur á misjöfnum aldri.
Móðir og dóttir. Þó að þetta væri nú
í raun og veru afar litilfjörlegt atvik,
þá hafði það ónolaleg áhrif á mig.
Það stjakaði við því liðna, vakti
minningar upp frá dauðum, sem mér
voru kærastar gleymdar. Bláu aug-
un barnsins brenndiu sig inn i ósjálf-
stæða sál mína og fylgja mér nótt og
dag.
Nú ekur bifreið framhjá gluggan-
um mínum, á leið vestur í bæinn.
Bifreið, blaðin ungu, áhyggjulausu,
lífsglöðu fólki, sem er i kvöldrænni
stemningu og syngur við raust: „Mik-
il lifandi, skelfileg ósköp er gaman
að vera svolílið hífaður.“ Enn er alll
í lagi, en gætið ykkar, gálausu, litlu
viðvaningar. Sá tími kann að koma,
að tvö forvitnisleg barnsaugu ein-
blíni á ykkur út úr ótryggu myrkri
mánninganna, spyrjandi og ásakandi.
Svo heyri ég brothljóð. Ég heyri,
að flösku er kastað á harða gang-
stéllina, og hún fer í þúsund mola. Þá
veit ég, að klukkan er tvö. Það er tón-
skáldið, sem býr á neðstu hæðinni,
sem kastar áfengisumbúðum sínum
út um gluggann. Hann gerir það á-
vallt klukkan tvö. f þvi einu sýnir
hann óin-igðula stundvísi. Hann býr
i berbergi, fullu af nótum og liálf-
sömdum lögum. Hann er með sitt
hár og er utan við sig. Tónskáld
verða víst að vera utan við sig, ef
fólk á að taka þau alvarlega. Hann
drekkur einn og alltaf að næturlagi,
svo að það eru fáir, sem vita af óreglu
lians. Ég hef vitað þetta lengi. Það var
garðyrkjumaðurinn, sem bjó hér i
fyrra, sem sagði mér frá því í óspurð-
um fréttum. En ég þegi yfir þessu,
því að ég er sjálfur brot af lista-
niaiini, Vanskapaður listamaður, og
ég veit, að vínið er honum eins nauð-
synlegt og döggin grasinu. Það lyftir
sál iians í hærra veldi og gerir honum
auðveldara að grípa hugmyndir sín-
ar föstum tökum og slaðbinda þær.
Sítt hár og vín á víst eitthvað skylt
við listina.
Nú er læðzt upp stigann og pískr-
að frammi á ganginum. Það er skrif-
slofumaðurinn og unga stúlkan, sem
býr hinum megin við þilið. Þau hafa
verið úti að skemmta sér, og kvöld-
langir draumar þeirra munu rætast
innan skamms. Ég heyri, að þau fara
inn í herbergi hennar, og þau liafa
óvenjulega lágt um sig. Forvitni mín
vaknar, og ég legg við hlustirnar.
Hún hvíslar:
— Ég er svo agalega hrædd.