Samtíðin - 01.10.1944, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
JÓN JÓHANNESSON:
G ö m u
M IG OG KONUNA skilur þunnt
Þetta er gömul kona og smávaxin,
uppi undir þaki i gömlu húsi. Ef
hún væri ekki svona óhrein og ef þaö
legði ekki svona mikinn ósreyk út úr
herberginu hennar, þá langaði mann
kannske að klappa á kollinn á henni
og spyrja: „Hver á þig?“ Svo lílil er
hún. Svo stór og umkomulaus eru
þau augu, sem mæta manni í stigan-
um einhvern morgun, þar sem hún
gengur niður höftin með tóma mjólk-
urflösku í annarri hendinni. Og ])að
er lítill, slýlegur hárlokkur, sem hryn-
ur niður á ennið. Hún strýkur hann
hurtu með handarhreyfingu, sem
minnir á unga stúlku. Og hún ská-
skýtur sér út að veggnum og dokar
við, meðan maður gengur framhjá
og býður henni góðan daginn.
Ivannske ég ælti að biðja liana að
strjúka vfir gólfið í herberginu mínu,
ef við með því gætum auðsýnt livort
öðru dálitla greiðasemi.
Siðan lieitir það svo, að liún haldi
hreinni kompunni minni. Rvkið sit-
ur þar á öllum Iilutum, eftir sem áð-
ur, og gólfið má ekki óhreinna vera.
Ég get ekki verið að benda henni á
það, af því að hún er svo gömul.
„Hvað á ég að borga þér?“ spvr
ég liana.
En hún þegir og stingur upp í sig
fingri.
„Þetta er ljómandi vel gert,“ segi
ég.
120. saga Samtíðarinnar
I k o n a
Þá tekur hún fingurinn út úr sér.
Ivannske hún hafi bara verið að sjúga
vessa úr rispu? „Það er sá lifandi
fjandi, sem berst af skít utan af göt-
unni,“ segir gamla konan.
„Alveg ótrúlegt,“ segi ég.
„Ofboðslegt,* segir hún.
„Ilvað viltu mikið?“ spyr ég.
llún segir: „Maður getur nú varla
sett mikið upp á sig fyrir að strjúka
af einni stofu. Það voru víst fimm
kónur hér fvrr meir.“
„Já, i gamla daga,“ segi ég, „en
þetla hlýtur að hafa hækkað eins og
allt annað.“
„Ég veit ekkert um það,“ segir
hún.
Ég segi: „Þú verður ekki ofsæl af
tuttugu krónuiri í allri þessari dýr-
tíð. Gerðu svo vel.“
Þá ekur hún sér svolítið og horfir
á mig á skakk.
„Ef þetta er of litið,“ segi ég, „þá
segðu hara til.“
„Ég tek ekki við þessu,“ segir hún.
„Eg kæri mig ekki um gjafir.“
„En þetta er engin gjöf,“ segi ég.
„Mér hefur aldrei dottið í hug að
gefa fólki gjafir.“
Þá stingur hún aftur upp i sig
sama fingrinum og áður, horfir á
seðlana og þegir. Auðvitað stenzt
hún ekki freistinguna, en grönn og
blökk liönd hennar felur sig alúð-
lega í lófa mínum, meðan þunnar,
fölar varirnar biðja guð að launa
mér fvrir gamla konu.