Samtíðin - 01.04.1965, Blaðsíða 14

10
SAMTlÐIN
kominn með myndina. Þá hafði mér tek-
izt að festa hina fögru andlitsdrætti
stulkunnar á léreftið, andlitið á svanin-
um, sem iiafði haldið, að hann yrði aldrei
annað en Ijóti andarunginn. Myndinni
var að vísu hvergi nærri lokið, en ég sá,
að auðvelt mundi verða að gera það síð-
ar í betra tómi.
Kjörorð skáldanna þyrptust nú fram í
huga minn, þegar ég virti mvndina fyr-
ii mér: Björt mey og hrein. Meyjan mín
hin væna. My Fair Lady!
„Þréyttar ?“ spurði ég hrosandi og
lagði pensilinn frá mér.
„Dálítið, svaraði hún, „en þetla hefur
verið svo skemmtilegt.“
,,Nú held ég, að þér hefðuð gott af að
hvíla yður stundarkorn.Þér getið lagzt
fyrir á legubekkinn þarna. Þegar Rosalie
kemur heim, hlakka ég til að kvnna vkk-
ur. Ég er viss um, að þið liafið gaman
af að hittast.“
Ég var að visu orðinn dauðuppgefinn,
en hugur minn var í allt of miklu upp-
nánii td þess að ég gæti farið að sofa. Ég
fór því inn i dagstofuna og tók að ganga
þar um gólf og hugleiða ævintýri nætur-
ínnar. Þegar alllangur tími var liðinn, án
þess að Rosalie gerði vart við sig, varð
ég allt í einu gripinn sterkri Iöngun til að
virða Madeleine enn einu sinni fyrir mér.
Eg reyndi að stilla mig um það, en mér
tókst það ekki. Áður en varði, var ég
lagður af stað — hikandi og kvíðafull-
ur inn í yinnustofu konu minnar, þar
sem ég vissi, að hún svaf.
Þegar þangað kom, sá ég, að það var
Rosalie, en ekki Madeleine.sem svaf á
legubekknum. Ég lét fallast á stól og
gat ekki haft augun af henni. Ég hafði
svo sem átt von á þessu, en samt ætlaði
eg varla að trúa mínum eigin augum.
Hvernig i ósköpunum gat það hafa far-
ið framhjá mér, að hún kom inn og að
Madeleine fór út? Ég taldi mér trú'um,
að þannig hefði þetta gerzt, en gat þó
ekki varizt óþægilegum grun um, að það
liefði gerzt með allt öðrum hætti, sem
yfirnáttúrlegt fyrirbrigði. Ég yrði að
komast að sannleikanum í þessu máli.
Þangað til mér tækist það, ætlaði ég að
fela myndina af Madeleine vel og vand-
lega.
NÆST ÞEGAR Rosalie byrjaði á nvrri
sögu,var dimmt í lofti, enda þrumuveð-
ur í aðsigi. Ég settist nú nálægt henni og
hélt á vikublaði án þess að lesa neitt í
því. f þetta sinn ætlaði ég alls ekki að
hafa augun af konunni minni, meðan
hún væri að skrifa.
„Um hvað verður þessi saga?“ spurði
ég-
„Það segi ég þér ekki,“ anzaði lnin.
„Ég hlakka til að sjá, hvernig þér verð-
ur við, þegar þú lest liana. Sannaðu til»
að hún verður ólík öllum þeim sögum,
sem ég hef skrifað hingað til.“
Nokkrar klukkustundir liðu. Ég varð
órólegri og eftirvæntingarfyllri með
hverjum stundarfjórðungi, sem leið og
var húinn að fá gæsahúð á handleggina.
Loks var ég orðinn svo þurr i munninum,
að tungan loddi við góminn. Ég revndi
að telja mér trú um, að í raun og veru
hagaði ég mér eins og óviti, en óttinn
og kvíðinn læstu sig um hverja taug og
héldu mér i járngreipum.
Allt í einu kvað við ógurlegur þrumu-
gnýr, og — og í sama hili gerðist undrið,
sem ég hafði verið að kvíða fjrrir alR
kvöldið:
Hárið á Rosalie, þessi vndislegi, gullm
haddur, breyttist i einu vetfangi i grn'
yrjóttan, ógreiddan lubba. Likami henn-
ar tók allur að engjast og kýtast samai1
undir fargi Ijótrar krvppu, sem óx út ur
bakinu á henni. Og hið undurfagra and-
lit bréyttist í korpnaða ásjónu gamaH'