Samtíðin - 01.04.1965, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
ar hrokkinskinnu, sem hvessti á mig blóð-
hlaupin, fjandsamleg augun.
hegar þessi norn hafði gjóað á mig
Slyrnunum drykklanga stund, fór liún
að hlæja og hló innibyrgðum hrvglu-
henndum hlátri, sem smaug gegnum merg
°g bein. Síðan brölti hún á fætur og haltr-
a®i í áttina til mín á klumbufæti, sem
(h’óst brakandi um gljáfágað gólfið.
Fyi’st varð ég stjarfur af viðbjóði og
hræðslu. En allt í einu kvað við sker-
andi angistaróp. Það var eldci fyrr en
eg liafði senzt út úr stofunni alla leið
h’am á gang, að mér vai’ð ljóst, að það
var ég og enginn annar, sem hafði rekið
llPP þetta neyðaróp.
Mér tókst i snarheitum að læsa báðum
yrunum á stofunni, en því næst þaut
eg út og negldi í ofboði þykkan hlera fýr-
j1 gluggann. Þannig liafði ég fangelsað
Pa> sem inni var, skrímslið, sem kona
’uin iiafði bi'evtzt i.
bAÐ, SEM eftir var nætur, reikaði ég
11111 húsið, titrandi á beinunum, stynjandi
eiUs og lielsært dýr, meðan ég hevrði,
að
veran inni í skrifstofu konu minnar
'ar a® liamast á dyrunum til skiptis til
að reyna að komast franx til min. Ópum
lennar, stunum og hroðalegu orðbragði
jvha ég ekki að reyna að lýsa. En allt
Petta blandaðist þrumugnýnum að utan
°g_ hergmálaði svo ægilega í húsinu, að
111 c'r fannst ég hlyti að verða brjálaður,
það þagnaði ekki von bráðar.
P’egar loks birti af degi, var allt oi’ðið
M’rt og hljótt inni í skrifstofunni. Ég
1 Pstaði lengi, áður en ég vogaði að opna
Mnai’. Þegar ég gægðist inn i herbei’g-
I Sa ég, hvar Rosalie stóð á miðju gólfi.
^11 n vissi sýnilega ekki sitt í’júkandi ráð.
^v° reikaði hún til min, og ég þrýsti
euni þegjandi að brjósti mér.
MiVíig dreymdi alveg voðalegan draum,“
StllPdi hún og titraði eins og laufblað.
„Þú losnaðir þó að minnsta kosti við
að ganga í svefni í þetta sinn,af því ég
hafði vit á að loka þig inni,“ sagði ég
til að réttlæta gjörðir mínar.
„Ég vissi, að þú mundir hafa gætur á
nxér, René,“ sagði hún og strauk augun.
„Ó, ég er svo örmagna! Það er eins og
mér hafi alls ekki koixiið dúr á auga i
alla nótt.
Ég hjálpaði lienni upp í rúm, og hún
sofnaði undir eins. Síðan fór ég inn i
dagstofuna. Nú var mér fullljóst, hvað
gerzt hafði. Það var bersýnilegt, að þau
voðalegu álög hvíldu á Rosalie, að hún
breyttist i einhverja persónxxna í sögu
sinni, meðan hún var að ski’ifa liana. Ef
ég hefði ekki séð þessar hamfarir með
eigin augum, liefði ég ekki trúað, að þær
gætu átt sér stað. En nú urðu þær ekki
vefengdar lengur. Ég hafði hvorki verið
drykkfelldur né taugaveiklaður og ekki
séð neins konar ofsjónir uixi dagana. Það
sem ég hafði oi’ðið að horfa upp á, gat
því alls ekki vei’ið neinn hugarburður.
Mér var það ljóst, eða ekki var nerna
ein leið fær til að losa Rosalie við þetta
höl. Hún yrði að steinhætta að skrifa sög-
ur. En það mundi hún aldrei gera, nema
ég segði henni hreinskilnislega það, senx
ég liafði séð. Skyldi hún þola að lievra
sannleikann í þessu máli? Ég óttaðist af-
leiðingarnar og ákvað að bíða átekta. Ef
til vill yrði þessum ósköixum af lienni
létt, þegar hún skrifaði næstu sögu.
ÞESS VAR ekki langt að bíða, að
Rosalie fitjaði upp á nýrri sögu. En nú
treysti ég mér ekki til að vera hjá henni,
meðan hún væri að skrifa liana. Ég mátti
ekki til þess hugsa að sjá konu mina
breytast i hver vissi hvað. Ég læsti hana
þvi inni í ski’ifstofunni, en settist sjálfur
inn í dagstofu og beið.
Ég ætla ekki að lýsa þvi, livernig mér
var innan brjósts. Loks varð mér um