Samtíðin - 01.04.1965, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
15
að veruiegu leyli einmitt þeir, sem hlógu
metnaðargirni hennar og sumpart
þp-ir, scm gerðu sig bera að illgirni í lienn-
Ur garð, bæði í viðkynningu við hana og
á prenti, sem nú hrópa hneykslaðir um,
uó þjáningar Maggies eigi sér fyrirmynd
hjá Marilyn. Það lílur út fyrir, að sú
hræsni, sem ruglaði hana og reitti hana
uð lokum iil rciði, ætli að fylgja hemu
út yfir yröf og dauða.
Þannig gerðist það
UNGUR sölumaður var ekki sem á-
Haegðastur með tilveruna. Honum liafði
ekki gengið vel. Hann fór að velta því
^yi'ir sér, hvort hann gæti ekki fundið
eitthvað upjj, sem hægt væri að selja.
' inur hans sagði við liann:
»Af hverju reynirðu ekki að finna
eitthvað upp, sem fólk verður að kaupa,
^ieðan það lifir?“
»Þú segir nokkuð,“ svaraði sölumaður-
^n. „Eitthvað hráðnauðsynlegt, sem si-
iellt þarf að endurnýja.“
Einn morgun var hann að raka sig.
Eakhnífurinn heit illa. Þegar pilturinn
'ar að reyna að urga skegghroddana af
ökunni á sér, datt honum allt í einu
^okkuð í hug: Hví ekki að finna upp
1 akvél með lausu hlaði, sem liægt er
að endurnýja, jjegar það er orðið hit-
Jaust?
Uessi ungi maður hét King Camp Gill-
y^G' Uann teiknaði í einu velfangi rak-
olað og áhald til að festa það í, þaut síð-
an til járnsmiðs til að útvega sér stál-
3Janu í rakblað og þjöl til að sverfa það
rtieð.
^annig varð fyrsta rakvélin til.
TöMSTUNDABOÐIN.
jna sérverzlun sinnar tegundar hér á Iandi.
esta og fegursta leikfangaúrval á landinu.
°atstræti 8 og Skipholti 21 (Nóatún)
Sími 24026. — Pósthólf 822.
• •
• • • • • •■
• ••• ••• •
ASTA
GRIINI
Læknirinn: „Þér gangið með læra-sig.
Fyrir alla muni fáið þér yður léttari
einkaritara.“
Prestur luifði frétt, að ósamkomulag
væri milli hjóna, sem hann hafði nýlega
gift. Hann fór því til þeirra að kynna sér
málavöxtu.
„Eruð þið hamingjusöm?“ spurði
liann eiginmanninn.
„Já, það erum við svona á víxl,“ svar-
aði hann, „því í hvert sinn, sem ég kem
heim, grýtir hún Friðbjörg einhverju í
liausinn á mér, og ef hún hittir, er hún
hamingjusöm, en ef hún hittir ekki, er
ég hamingjusamur.“
„Þegar við hjónin vorum ung, dönsuð-
um við með kinn við kinn, en nú eru það
auka-kílóin á okkur, sem klessast bara
saman, þegar við dönsum!“
Hún hallaði sér að honum og hvíslaði:
„Elsku bezti, ekkert fær framar aðskilið
okkur. Framundan bíður lífið, og þá
ætla ég að deila við þig bæði meðlæti og
móttæti!“
„En, væna mín, ég hef alls ekkert af
mótlæti að segja,“ anzaði pilturinn.
„Nei, ekki enn,“ hvíslaði hún, „ekki
fyrr en við erum gift!“
Frúin (við mann sinn): „Geturðu ekki
andað á rúðuna. Ég er nefnilega búin
með sprittið."
Og svo var það ánamaðkurinn, sem
hafði verið stunginn í tvennt og réð sér
ekki af fögnuði yfir að hafa nú loksins
einhvern lil að — lifa með.