Samtíðin - 01.11.1970, Blaðsíða 20

16
SAMTÍÐIN
„Ég vil heldur rómantísk sönglög
en nýtízku tónlist/' segir
\Jictona de cJdoó ^ydn^eíé
RÉTTUM mánuði eftir að frú Victoria
söng á listahátíðinni í Reykjavík sl. vor,
var hún komin inn í hallargarðinn í Mon-
aco til að syngja þa' vinsælu spænsku
söngvana sína við undirleik Óperuhljóm-
sveitar furstadæmisins. Víðlesnasta dag-
blað Suðaustur-Frakklands, Nice Matin,
lét þá ekki hjá líða að birta samtal við
söngkonuna í sambandi við þessa söng-
skemmtun. Hrifning blaðamannsins var
takmarkalítil, því að hann byrjaði grein
sína þannig: „Victoria de Los Angeles ...
„Sigur englanna": tvö nöfn, sem eru öld-
ungis táknræn og lýsa til fullnustu þess-
ari töfrandi, brosmildu konu, sem er elsk-
uð og gædd af skapanornunum (eða af
englunum?) rödd og gáfu, sem gerir hana
að einni fremstu söngkonu líðandi stund-
ar.“
Síðan hófst- viðtalið og kvað nú við allt
annan tón en í viðtali söngkonunnar við
blaðamann Morgunblaðsins mánuði áður.
Þar hafði frúin lagt megináherzlu á þann
unað sinn að eiga börn og annast þau, en
tónlistin virtist hálfgert aukaatriði, hvort
sem hún hefur haldið, að hentara væri aö
ræða við okkur Islendinga — fólk „yzt á
hjara veraldar" — um barneignir en
músík. Þarna suður frá var hún öll önn-
ur. Þar var tónlistin aftur orðin megin-
inntak lífsins, svo sem vera ber hjá jafn
fágætlega snjallri atvinnusöngkonu. Frú
Victoria sagði meðal annars:
„Ef satt skal segja, get ég ekki sagt, að
mér geðjist að nútímatónlist. Hún á
hvorki við skap mitt né smekk. Ég vil ein-
dregið heldur rómantísk lög. Hvort tón-
listin heldur áfram að fara þessar rót-
tæku leiðir eða tekur aftur á sig sígildara
form, veit ég ekki .. . Hitt veit ég, að til
þess að vega á móti öllum vísindum, kulda
og hagfræði okkar aldar verður tónlistin
æ meir ómissandi. Hið næstum áþreifan-
lega samband mitt við áheyrendur mína,
einkum unga fólkið, hefur sannfært mig
um þetta ... Ég trúi því statt og stöð-
ugt, að tónlistin eigi sér framtíð um allan
aldur. En allí er svo miklum breytingum
undirorpið, að enginn getur sagt um, hvað
morgundagurinn ber í skauti sínu. Og það
er því miður hugsanlegt, að þessi lisi
verði að nokkrum árum liðnum orðin ger-
samlega óeðlileg, vísindaleg. Til allrar
hamingju verð'um við þá ekki framar til.“
Þannig fórust hinni ágætu söngkonu
orð á sínum eigin breiddargráðum við
Miðjarðarhafið, og nú var ekki minnzt á,
að hún biði þess í ofvæni að komast heim
til bús og barna, hvað sem allri tónlist
liði, heldur var sagt, að eftir nokkra hvíld
ætti hún að syngja í Deauville og Lissu-
bon, síðan lægi leiðin til Parísar, þar næst
til Rússlands, og næsta vetur myndi hún
að venju syngja um heim allan.