Morgunn - 01.06.1933, Síða 23

MOEGUNN
17
ar. Herbergið hafði verið vandlega rannsakað áður og
hurðum aflæst.
,,Það, sem fyrst gerðist var það, að kúlumyndaður,
aflangur ljóshnöttur leið upp frá gólfinu og staðnæmd-
ist á borðinu fyrir framan okkur. Eg þóttist þá vita, að
kona mín mundi ekki að þessu sinni hafa stofnað til lík-
amningar. En ljósið varð bjartara og bjartara og sá eg
þá aftan á höfuð með hvítri húfu með línfellingum. Af
því eg sá ekki andlitið, spurði er, hverju þetta sætti.
Með höggum var svarað: „Eins og þegar eg var veik“.
Þetta var rétt, því eg gat þá ekki betur séð en þetta væri
sama einkennilega húfan, sem konan mín hafði haft á
höfðinu í síðustu veikindum hennar.
Eg hafði við þetta tækifæri tekið með mér nokkur
bréfspjöld, fremur stór, og af annari gerð en þau, sem
áður voru notuð, og tvö þeirra hafði eg merkt með sér-
stöku merki. Eg lagði spjöldin ofan á bók á borðinu. Eftir
fáar mínútur voru þau tekin af bókinni og eitt af þeim
sást svífa í lausu lofti, þrem til fjórum þumlungum fyrir
ofan gólfábreiðuna. Eg gat ekki séð greinilega, en sá
þó á mitt spjaldið, og var dálítill Ijóshringur kringum
það, eða með öðrum orðum, spjaldið var í miðjum hring
^f andaljósi og var hringurinn um það eitt fet að þver-
máli. Þá sá eg hönd, sem þó ekki sýndist hafa full-
komna handar lögun, hélt hún á litla silfurblýantinum
niínum og lagðist höndin yfir spjaldið og hreyfðist þar
hægt, frá vinstri til hægri, eins og hún væri að skrifa.
Þegar ein línan var á enda, hreyfðist höndin aftur til
vinstri handar og byrjaði á nýrri línu. Við máttum ekki
horfa lengi á þetta í einu, því að við vissum, að kraftur-
inn veiktist, ef svo var gjört. En þetta var þó meira eða
niinna sýnilegt upp í klukkutíma. Sjálf höndin sást ekki
greinilega, en til enda sást eins og dökkleitt efni eða
hlutur halda á blýantinum, minni en kvenhönd og hélt
þetta áfram að rita. Þegar önnur hliðin á spjaldinu var
ntskrifuð, var því snúið við og byrjað á hinni hliðinni.
2