Morgunn - 01.06.1933, Qupperneq 44

38
M 0 E G U N N
fólk margt hafi orðið fljótara til þess að átta sig á
þessu en prestarnir sumir; eg þykist geta fullyrt það
eftir marg-endurtekna reynslu í starfi mínu.
Það er stutt síðan kom til mín maður, sem varð
fyrir þeirri reynslu að missa drenginn sinn í sjóinn.
Það var vonlaust um, að líkið bæri að landi. Eg sagði
honum, að eg mundi minnast piltsins á næsta messu-
degi. ,,Það er gott“, sagði hann, „okkur móður hans
verður rórra, þegar búið er að biðja fyrir drengnum
okkar í kirkjunni“. Eg nefni þetta dæmi ekki af því,
að það sé einstætt, heldur af því, að það er eitt af mörg-
um úr minni stuttu reynslu. Hugsunarháttur alls þorra
kirkjugestanna er nú sá, að það er bein skylda kirkj-
unnar eins og nú standa sakir að taka minning fram-
liðinna, sem fastan lið, upp í helgisiðaform sitt. Vér
eigum nú, innan fárra ára, von á endurskoðaðri sálma-
bók, þar sem nýjum sálmum verður bætt við, en tals-
verður hluti hinna gömlu og úreltu sennilega feldur
niður, og þá getur ekki hjá því farið, að margir hinna
nýju sálma verði mótaðir af hinni spiritistisku lífsskoð-
un. En það er ekki nóg.
Ykkur mun mörgum vera kunnugt um það, að nú
er unnið að því að endurskoða og breyta helgisiðabók
íslenzku þjóðkirkjunnar. Verða hinar nýju tillögur lagð-
ar fyrir næstu prestastefnu, í sumar, og væntanlega
samþyktar þar, og bókin síðan búin til prentunar. Ef
hún á að vera rétt mynd af trúarskilningi þess fólks,
sem hún er ætluð, verður ekki hjá því komist, að hún
beri Ijósan vott þeirra breytinga, sem orðnar eru á ei-
lífðarhugsunum þjóðarinnar; en geri hún það ekki, fæ
eg ekki betur séð, en að prestarnir, sem eiga að ráða
úrslitum um hana, hafi brugðist köllunarverki sínu.
Trúin á fyrirbænir fyrir framliðnum og þörfin fyrir
það, að minning ]>eirra eigi sinn ákveðna stað í guðs-
þjónustunni, er orðin svo rík í meðvitund íslenzkra
kirkjugesta, að hún á heimting á, að henni sé sýnd