Morgunn - 01.06.1933, Qupperneq 75

MORGUNN
69>
En ráðning þessarar gátu átti sér ekki langan ald-
ur. —
Bræður mínir tveir voru í kaupstaðarferð, og þeir
komu heim að hálfum öðrum degi liðnum. Og með þeim
barst fregn um það, að bóndinn á einum bæ í nágrenn-
inu, sem eg kalla líka N. af því hann bar sama nafn og
konan nefndi — og var einnig í kaupstaðarferð — hefði
riðið beint af augum út í ós Héraðsvatnanna við ferju-
staðinn og druknað.
Þá mun gamla konan fyrst hafa sagt frá því, að
hið umtalaða kvöld, er henni hrutu af munni hin óskilj-
anlegu ummæli, hafi sér fundist alt í einu sem hún sæi
N. ríða út í ósinn rétt við ferjustaðinn og hverfa niður
í dimt djúpið. Og með samanburði sýnarinnar við atburð-
inn kom í ljós, að slysið hafði viljað til sem næst því á
samri stundu og gamla konan sá það gerast, þótt endi-
langur Skagafjörður lægi á milli.
Vitanlega er þetta dæmi að engu merkilegra en svo
fjölmörg önnur, sömu tegundar, sem íslenzkar þjóðsög-
ur og sagnir eru svo yfirtaksauðugar af.
En það er svo oft búið á það að minnast, hversu
mikið þeirra gætir í ýmsum þáttum bókmentanna, að það
mál verður hér ekki lengt. Hitt liggur í augum uppi, hver
geysilegur sannanaauður — fyrir fyrirburðunum sjálf-
um — hefir við það tapast, að ekki var frá þeim sagt
í tíma, eða þegar er þeir gerðust, heldur þá fyrst, þegar
það, sem þeir táknuðu, var komið fram. Og sjaldan á eg
örðugra með að dylja gremju mína en þá, er eg á tal
við menn, búna ýmsum merkilegum, dulrænum gáfum og
viðburðareynslu, sem oft gætu verið alveg óhemju þýð-
ingarmikil sönnunargögn lítt könnuðum mætti manns-
andans og öðru lífi, en sem enginn kostur er á að hafa
af sannar frásögur sjálfra þeirra, vegna einhvers mis-
skilnings á því, að þetta megi ekki segja.
Meðan eg átti heima í Vestmannaeyjum, kom einu
sinni sem oftar til okkar hjónanna góð og gagnkunnug