Morgunn - 01.06.1933, Qupperneq 119

MORGUNN
113
með hinni mestu athygli og auðsjáanlega þótti honum
nokkurs um vert. Eitthvað var við augu hans, sem eg get
aldrei gleymt. Það var eins og þau læsu í sál mína, og
þau voru full af samúð og góðvild; og innan skamms
var eg farin að trúa honum fyrir vonum mínum og ótta-
efnum og örðugleikum, alveg eins og hann væri bróð-
ir minn.
Mér finst ekki eg muna margt af því, sem hann
sagði — að eins orð og orð og spurning á stangli, sem
frá honum kom til þess að sýna mér samúð sína og fá
mig til að segja meira. Eg hafði haft þungar áhyggjur
út af einni stúlkunni. Hún var á gelgjuskeiðinu og ein-
staklingseðlið var mjög ákveðið; hún var nokkurs kon-
ar leiðtogi hinna stúlknanna og áhrif hennar á þær voru
ekki æfinlega góð. Fáum mánuðum áður hafði svo virzt,
sem hún væri að breytast, og hún varð miklu aðgætnari
og ljúfari, svo að eg gerði mér beztu vonir um hana.
En hún hafði farið heim um jólin, verið þar í miklu eftir-
læti og gleðskap, og það var eins og týnst hefðu öll þau
góðu áhrif, sem hún hafði orðið fyrir. Hún olli nú tölu-
verðum örðugleikum í skólanum. En nú var eins og þess-
ari byrði væri af mér létt, og eg fann, að eg stóð ekki ein
uppi í viðleitni minni.
Annað var, sem olli mér áhyggju. Eg átti vin, sem
var í miklum örðugleikum. Hann hafði nýlega lagt út
í kaupsýslu í bæ, sem var nálægt heimili mínu, og hon-
um gekk þunglega, því að hann skorti rekstrarfé. Eg
hafði lánað honum þá peninga, sem eg gat, en þeir nægðu
ekki til þess að koma honum út úr vandræðunum, og
hann var hræddur um, að hann yrði gjaldþrota. Eg sagði
þessum nýja vini mínum frá honum og bað hann að finna
hann. Hann lofaði því, og þá stóð hann upp og fór, án
Þess að eg hefði munað eftir að spyrja, hvað hann héti.
En eitt gleymdist mér ekki, sem hann sagði við mig.
Eg hafði farið þess fastlega á leit, að hann kæmi bráð-
um aftui', því að hann hefði hjálpað mér og hrest mig
8