Morgunn - 01.12.1947, Blaðsíða 46

124
MÓRGUNN
Þetta kom oss gersamlega á óvart, vegna þess, að
síðasti líkamningafundurinn, sem heppnaðist, gekk óvenju-
lega vel, var einhver sá sterkasti og merkilegasti, sem vér
fengum. Miðlinum féll þetta þungt, hann var þá ekki bú-
inn að ljúka við þá fundi, sem hann hafði lofað að
halda, og hann átti eftir fund, sem hann hefði sízt
viljað láta undan dragast, fyrir nánustu vini sína. En hann
sagði, að þegar það kæmi fyrir, að kraftinn þryti með
þessum hætti, þýddi ekki að halda fund næstu tvær
vikurnar, svo lengi væri verið að „byggja sig upp“
aftur. Um það var ekki að ræða að þessu sinni, því að
miðillinn var þá á förum heim til- sín eftir tæpa viku og
farseðillinn með flugvélinni þegar keyptur.
Þannig lauk þessum fundum. Margir, sem ekki komust
að fundunum, söknuðu þess, og hr. E. Nielsen, sem hafði
lagt sig svo fram, sem í hans valdi stóð, þótti mjög fyrir
þessu, en við því var ekkert að gera. Hér sannaðist það
enn sem fyrr, að fyrirbrigðin eru ekki á valdi miðilsins.
Ekki er nema nokkuð af fundarskýrslunum birt í
MORGNi að þessu sinni, en sennilega koma hinar, sem
eftir eru, síðar í ritinu.
Oft mátti heyra, að fundargestum þótti stórmikið til
um fyrirbrigðin, en vel skil ég þá, sem ekki geta áttað sig
fyllilega á þeim, er þeir koma á svona fund í fyrsta sinn,
þekkja ekki lögmálin, sem þessi fyrirbrigði lúta og hafa
gert sér mjög fullkomnar hugmyndir um þau áður en á
fundinn er komið. Ritgerð Sir. A. Conan Doyle, sem birt
er í upphafi þessa rits, varpar yfir þessi fyrirbrigði nokk-
uru Ijósi, og á meðal annars að sýna mönnum, hve afar-
erfitt er að fá þessi fyrirbrigði sterk og vafalaus fram.
Vegna þess, hve aðsóknin varð gífurleg, sáum vér ekki
annan kost en þann, að gefa fólki aðeins kost á að sitja
einn fund. Það hefði verið æskilegt, að gefa öllum kost
á fleiri fundum, þá hefði fólk borið miklu meira úr být-
um. Það fundum vér, sem vorum fastir gestir, sátum alla
fundina. Það var afar ánægjulegt, að geta fylgzt þannig