Morgunn - 01.12.1947, Blaðsíða 66

I vöku og svefni
Kona ein, að nafni frú Ólöf Jónsdóttir, búsett í Vest-
mannaeyjum, var á ferð hér í Reykjavík á liðnum vetri.
Átti hún erindi við mig og þar þá dulrænu málin á góma.
Kvaðst hún sjálf hafa orðið fyrir nokkurri reynslu í þá
áttina og sagði mér nokkur dæmi þess. Með leyfi hennar
skrifaði ég sögur hennar, og með leyfi hennar eru þær
birtar hér. — Ritstj.
Skipshöfnin i eldhúsinu.
Guðmundur Guðmundsson hét maður úr Landeyjum,
sem þafði búið hjá okkur hjónunum um 2 ára skeið. Var
hann formaður á bát, sem fsak hét. Veturinn 1913? skall
á ofsaveður, sem margir bátar úr Eyjum urðu fyrir, og
þegar fram leið á daginn var bátur Guðmundar talinn af.
Um kvöldið lagðist ég til svefns að venju, en gat ekki
sofnað fyrr en um fimmleitið um morguninn. Þá hrökk
ég bráðlega upp aftur við það, að einhverjir voru í eld-
húsinu. Ég dreif mig i fötin og fór fram, en í eldhúsinu
sá ég Guðmund sitja við borðið og fleiri menn, sem ég,
af einhverjum ástæðum, gaf ekki gaum. Varð ég glöð við
og segi við Guðmund „Guði sé lof, að þú ert kominn, Guð-
mundur, nú skaltu fá góðan kaffisopa," en Guðmundur
var mikill kaffimaður. Sneri ég mér þá að eldavélinni en
heyrði um leið, að Guðmundur segir: „Nei, Ólöf, nú þarf
ég ekki kaffi.“ Varð mér undarlega við, því að það var alls
ekki venja hans, að neita kaffinu. Sneri ég mér þá snögg-
lega að honum, en sá ég þá aðeins votta fyrir mannsmynd,