Morgunn - 01.12.1947, Blaðsíða 61

MÓRGUNN
lSð
spekingarnir vita, og af smæstu atvikum gat ég greint,
hvort maður, sem ég var að tala við eða lesa eftir, hafði
orðið fyrir dulspekilegri reynslu. Nú skildi ég, hve mikið
Kristur hefði á sig lagt til þess að kenna mönnunum að
lifa því andlega lífi, sem hann lifði sjálfur. Ég skildi nú eðli
lífsins og kærleikans.
Auk þeirrar áreynslu, sem þessi nýja andlega reynsla
hafði í för með sér, bar ég nokkra vanlíðan um tíma vegna
þess, að þótt mér væri ljóst, hvað ég hafði verið hin-
um látna vini mínum, var ég ekki eins viss um, að hon-
væri Ijóst, hvað hann hefði verið mér. Fáum dögum síð-
ar, ég held innan hálfs mánaðar frá því er hann andað-
ist, vaknaði ég að venju minni snemma, ég hygg um fjög-
urleytið að morgni. En í stað þess að ég hafði venjulega
vaknað með tómleika og saknaðartilfinning, vaknaði ég í
þetta sinn með ósegjanlega hamingjukennd í hjartanu. Ég
var lengi að vakna til fulls, og þegar ég var að lokum
vöknuð að fullu, var ég sannfærð um það, að vinur minn
hefði verið með mér og að hann hefði fullvissað mig um,
að dauðinn táknaði ekki fullkominn aðskilnað, en að þrátt
fyrir hann héldi samband vinanna áfram í djúpum vit-
undarinnar. Ög þegar ég var orðin glaðvaknandi, heyrði
ég, að í huga mínum voru töluð við mig orð. Eftir þessa
reynzlu var ég fullkomlega ánægð, ekkert amaði að mér
lengur. Ég fann að ég vaknaði í þetta sinn ekki af venju-
legum draumi, en draumar mínir eru jafnan mjög hvers-
dagslegir. Tvisvar eða þrisvar sinnum eftir þetta vaknaði
ég við það, að í huga mínum heyrði ég töluð orð. Einu
sinni var þetta þannig við mig sagt: „Hjartað getur ekki
gripið og hugurinn ekki skynjað þá undursamlegu hluti,
sem eru í vændum.“ Þrjú síðustu orðin heyrði ég raunar
ekki greinilega, en ég er sannfærð um, að hugur minn
bjó þetta ekki til. Einu sinni hefi ég orðið fyrir þeirri mjög
kynlegu reynslu, að það var eins og vitund mín klofnaði
í tvennt. Annar hluti hennar sá sýnir en hinn var áhorf-