Morgunn - 01.06.1973, Blaðsíða 12

10
MORGUNN
vakti ég þá tvo skipverja, sem með mér voru á bátnum, til þess
að stika og síðan leggja línuna. Jú, allt gekk þetta að óskum,
dýpið reyndist rétt. Lét ég því baujuna fara og línan rann út
til enda um lagningskarlinn.
Síðan var staðin baujuvakt i 2l/2 klukkustund, en þá var
baujan innbyrt og línudrá Lturinn hófst. Enn var þoka, og
ekkert sást til lands. Beið ég í spenningi eftir að endasteinninn
kæmi inn fyrir, og ég sæi glampann af þeim gula, eins og þeg-
ar góð er aðstaða, en svo reyndist þó ekki verða.
Fyrsta lífsmarkið, sem á línunni sást, var rauður þaraþyrskl-
ingur og síðan örfáir sömu tegundar.
Allt í einu rofaði til í þokunui og glaða sólskin varð. Stóð ég
þá frammi fyrir þeirri staðreynd, að mestöll línan mín hafði
lent upp á grunnsævi, næstum því að kalla uppi í fjöru, þar
sem vonlaust var að búast við fiski.
Var mér nú ljóst hvað skeð hafði. áttavitakrílið í kassanum
hafði brugðizt mér hræðilega, svo að mesta mildi var, að ég
ekki strandaði bátnum.
Sálarástand mitt var því meira en lítið bágborið og sárindi
undan hinni mestu smán sóttu á mig í minni fyrstu formanns-
ferð. Taldi ég mér trú um, að faðir minn mundi aldrei framar
treysta mér fyrir formennsku á bátnum, og niðurlæging mín
sem veiðimanns yrði hátt hrópuð í Hrísey, sem er fiskiþorp,
þar sem manngildið var í þann tíma gjarnan metið eftir afla-
brögðum of árangri af verkum manna á sjónum.
Útlitið fyrir mig var þvi í fyllsta máta slæmt. Ég þóttist
heyra í vitimd minni umtal fólksins í landi, sem segja mundi:
„Er þetta nokkurt vit, að senda óharðnaðan tmghnginn með
bátinn í slíkri þoku, svona hlaut þetta að enda, lán var, að
ekki skyldi verr fara og manntjón af hljótast“. Já, þannig
hugsaði fólkið, og ég mátti svo sannarlega búast við mínum
dómi og honum óvægum. Þessu til viðbótar kveið ég því þó
mest, þegar að landi kæmi, að horfa á alla hina bátana koma,
þrauta-ihlaðna úr róðrinum, en sjálfur kæmi ég að landi á bátn-
um mínum með öngulinn í bakhlutanum.