Morgunn - 01.06.1973, Blaðsíða 13

TVÆR FRÁSAGNIR
11
Áfram drattaðist tímiim i öfugu hlutfalli við liðan mína,
sem ört versnaði. Línan rann inn í línubalana með ósnertri
beitunni á önglunum, en enginn sást þorskurinn, þegar frá
voru taldir þeir fáu rauðliðar, sem fyrr greindi.
Ég stóð enn í stýrishúsi bátsins og andæfði upp línuna. 1
sárri kvöl minni og skömm reyndi ég að stilla hugann og
sveigði hann í djúpri lotningu og innilegri bæn til hins æðsta
máttar tilverunnar rnn hjálp. Já, ég bað duðdóminn að gefa
mér afla, þótt ég yrði að viðxn-kenna með sjálfum mér, að slik
eigingjöm bæn ætti naumast rétt á sér, ekki sízt þegar ég hugs-
aði um það hvar veiðarfæri mín vom niður komin, og hve erf-
itt hlyti að vera að uppfylla slíka bæn.
Skyndilega fann ég undraverða breytingu hið innra með
mér. Ég fylltist einhverri orku og vellíðan, sem gaf mér full-
vissu um, að nú stæði ég ekki einn frammi fyrir mínum vanda.
Að atliöfn þessari lokinni settist ég út á öldustokk bátsins
og starði niðin i sjóinn, þar sem línan kom upp, og beið þess
fullviss, að innan tíðar mundi ég sjá hvítan glampann af
fyrstu þorskunum. Nokkur tími leið og hálfnað var að draga
línuna, þá birtist svar við bæn minni. Það ótrúlega og óskiljan-
lega gerðist, að línan kom gráseiluð af fallegum þorski.
Ég leit upp til landsins, sem ekki var meira en á að gizka
200 metra frá okkur. Gat þar að líta þverhnípt Hvanndala-
bjargið og Landsendann, sem svo nefndist, utan Ólafsfjarðar,
en á þeim stað, sem línan mín lá hefði enginn fiskimaður
látið sér koma til hugar að leggja veiðarfæri sín.
Allur seinni hluti línunnar færði mér ótrúlega mikinn afla,
svo að lest bátssins fylltist af nýgengnum þorski.
Þvi næst var haldið af stað til lands. Eyjafjörður fannst mér
þá fegurri á að líta en nokkru sinni fyrr. Mun þar að sjálf-
sögðu mestu hafa um ráðið sá góði afli, sem mér hafði hlotn-
azt óverðskuldað í minni fyrstu formanns-veiðiferð. Heimkom-
an varð því allt önnur og betri en ég hafði gert ráð fyrir, þar
sem ég nú kom með mikinn afla eins og hinir formennimir
og engan grunaði hina hrapallegu hafvillu mína.
Nú kom upp sú spurning í huga minum: á ég að freista gæf-