Morgunn - 01.12.1976, Síða 18

116
MORGUNN
litaðist um og var að fagna því, hve fagurt var þarna um að
litast “ 1 draumnum ákvað frú Louise að þvo fatnað af litla
snáðanum sínum og bar hann með sér niður að vatninu. Hún
setti drenginn á jörðina og skrapp aftur til tjaldsins til þess
að sækja kápu, sem hún hafði glevmt. Þegar hún kom til baka,
þá lá sonur hennar, sem hafði verið að kasta völum í vatnið
jiegar hún fór -— á grúfu í vatninu, drukknaður.
Hún vaknaði uppúr þessum di'aumi hágrátandi. Hún hafði
áhyggjur af draumnum í nokkra daga, en svo gleymdi hún
honum. Hann kom henni ekki í hug aftur fyrr en síðar þetta
sama sumar, þegar hún ásamt nokkrum vinum sínum var i
úlilegu á stað nokkrum sem virtist alveg eins og staðurinn í
draumnum. Hún fór niður að vatninu til þess að þvo fatnað
af barninu, kom hnokkanum fyrir í fjörunni og gekk til baka
til þess að sækja kápuna. Um leið og hún lagði af stað tók litli
snáðinn að tína upp völur til þess að kasta í vatnið. „Á sama
andartaki“, sagði hún, „stóð mér draumurinn lifandi fyrir
hugskotsjónum. Þetta var eins og kvikmynd. Þarna stóð hann
alveg eins og í draumnum hvítklæddur með gulu lokkana
sina i glampandi sólskininu. Eitt andartak hélt ég að það
myndi liða yfir mig- Síðan greip ég hann í fangið og fór með
hann neðar við ströndina, þar sem vinir mínir voru. Þegar
ég var búin að ná mér nokkurn veginn, sagði ég þeim frá
]>essu. En þeir hlógu bara að því og sögðu að ég hefði imyndað
mér þetta. Það er svo afskaplega haldgott svar, þegar mann
skortir skýringar. Eg á ekld vanda til þesss að ímyndunarafl
mitt leiki lausum hala.“
Slík tilfærsla í timanum getur hent hvern sem er í svefni
og hve algengt það er hjá fólki yfirleitt, styrkti trú Priestleys
á kenningum Dunnes.
Árið 1930 dreymdi Sir Victor Goddard flugmarskálk draum,
sem virðist eins og tilvalinn fyrir tíma-kenningamenn, ems
og þá Dunne og Priestley. Sir Victor var á flugi í stormi og
ákvað að lækka flugið vfir ónotuðum flugvelli til þess að átta
sig á stefnunni. En þegar hann var svo sem mílufjórðung frá
vellinum, þá gerðist dálítið harla furðulegt; hann var allt í