Barnablaðið - 01.04.1981, Blaðsíða 9

Barnabl&öiö
Eitt sinn fóru þeir Magnús og Pétur eftir
ströndinni, eftir að kennslu lauk í skólanum.
Stormur hafði geysað og umrót var bæði í lofti
og á legi. Ekki langt frá landi sáu þeir félagarnir
sel. Virtist hann sjálfur í veiðihug og kom úr kafi
meö fisk í munninum, sem hann var fljótur aö
renna niður, nema fiskurinn væri því stærri.
Selurinn var nú lengi í kafi og þar sem þeir
reiknuóu með að sjá hann næst, þeir Magnús og
Pétur, verður sjórinn hvítfyssandi öldubrot, á
litlu svæði. Smám saman kyrrðist þetta og kom
þá kobbi í Ijós og var með miðlungs lúöu í kjaft-
inum. Tökum sínum sleppti selurinn ekki. Hann
var alltaf að reyna að koma hreifunum á lúðuna,
en hún var hál og sleip. Loksins sigraði sá
sterkari og selurinn fékk mjög góðan málsverð,
sem hefði dugað fólki í marga daga. En þetta var
skammgóður vermir. Þaö var annar sem var á
undan drengjunum þarna viö ströndina. Það var
hann Binni, sem skaut í matinn handa sér og
heimili sínu og öldruðum foreldrum sínum. Binni
hafði fylgst með þessum hamagangi hjá lúðunni
og selnum. Hann beið rólegur bak við stein og
lét ekki á sér bera. Skotvopnið hans Binna var
hlaðið og beið hann eftir því aó selurinn kæmi í
færi. Saddur og mettur naut selurinn lífsins og
var hann nú ekki lengur í veiðihug, heldur synti
hann nær land og lék ýmsar kúnstir bæði á baki
og maga. Stundum kom hann meira en hálfur
upp úr. Allt í einu er hann mjög nærri landi, beint
fram af þar sem Binni lá undir steininum. Næst
þegar hann kom upp, þá var hann aðeins nokkra
metra frá fjöruborðinu. Þá skeði það. Skotið
reið af og hæfði mjög vel, selurinn nærri þurrk-
aðist upþ úr sjónum. Sjórinn varð blóðlitaður og
eftirleikurinn var auðveldur. Mikill fengur var í
kjöti og sþiki og skinnið var líka verðmætt. Þetta
fannst þeim Magnúsi og Pétri mjög spennandi.
Hugsuðu þeir nú sitt ráð og dugði þeim naumast
að vera áhorfendur. Eftir nokkurn tíma komust
þeir yfir pakka af skotum, sem voru fyrir riffil.
Þeir höfðu ekki leyfi fyrir slíku, en ævintýraþráin
varð öllu yfirsterkari.
Þeir vissu að Siggi gamli í sjóbúðinni átti riffil,
gamlan og ekki nákvæmt verkfæri. Svo átti þessi
riffill það til að klikka, eins og sagt var. Hann
hleypti ekki skotinu frá sér, þegar tekið var í
gikkinn.
Einn dag fengu þeir Magnús og Pétur lánaðan
riffilinn hjá Sigga í Sjóbúðinni. Magnús var með
skotapakkann og Siggi skrúfaði riffilinn í sundur
og skipti honum til helminga. Magnús fór með
skeftið vafið í poka og langt á eftir honum kom
Pétur með hlaupið inni íbuxnaskálminni. Þannig
gengu þeir án athygli annarra í hvarf frá
mannabyggð og þá gat Pétur tekið hlaupið úr
buxnaskálminni og hélt þvíeins og staf eða priki.
Niður við ströndina hittust þeir, skrúfuóu riff-
ilinn saman og var nú allt tilbúiö til veiöanna,
skotin og byssan. Skotin voru 50. Ákváðu þeir
Magnús og Pétur að skjóta 5 skotum, hverju á
eftir öðru og skiptast á. Magnús byrjaði og þarna
voru skammt frá flæðarmálinu nokkrar teistur.
Þær voru skotmarkið. Magnús skaut sínum 5
skotum og hæfði aldrei. Teisturnar rétt hreyfð-
ust vió, þegar skotið hljóp af og svo búiö.
Nú átti Pétur að skjóta sínum 5 skotum. Taldi
hann aó Magnús hefði ekki verið nægjanlega
nærri sjónum og fór hann því að stórum þara-
vöxnum steini, rennblautum og þaðan miðaði
Pétur og skaut, árangurslaust. Hingað til hafói
hvert skot hlaupið úr byssunni viðstöðulaust. Nú
voru þarna þrjár teistur í sigti, Magnús stóð
alveg aftan við steininn og Pétur vandaði sig vel.
Þá skeður það. Alda kom hvítfyssandi og hvolfdi
sér yfir steininn. Pétur fór á bólakaf og gegn-
blotnaði. í skelfingunni snéri hann sér að landi
og þar var Magnús líka gegnblautur. í óðagotinu
og fuminu, stoppar Pétur rétt fyrir framan
Magnús og nemur hlaupið við maga Magnúsar.
Skiptir þá engum togum, að Pétur hleypir af og
byssuhlaupið fast við maga Magnúsar. Þeir
heyrðu báðir er gikkurinn small, — en byssan
klikkaði, ekkert skot kom úr henni.
Drengirnir urðu sem felmtri slegnir. Ekki fyrir
bleytuna. Það er enginn verri þó hann vökni.
Heldur yfir því aö hér hlífði hönd, svo ekki varó
stór slys. Skotunum var fleygt fyrir kletta. Byssan
tekin sundur og læóst heim til Sigga í Sjóbúð-
inni.
Fengurinn var enginn í veiöi. En ríkur lær-
dómur fékkst af þessari feró. Magnús og Pétur
voru báðir sunnudagaskóladrengir og þökkuðu
þeir Drottni Jesú Kristi fyrir vernd hans og varö-
veislu. Engum þorðu þeir að segja frá þessu. En
báðir hlutu þeir Magnús og Pétur lærdóm fyrir
lífið, í meðferð og umgengni skotvopna. Þau eru
hvorki barna eða unglinga meðfæri og allrar
varúðar skal gætt hvar sem slík tæki eru. Óaó-
gætni getur leitt til hörmunga og stórslysa, eins
og nærri lá hér hjá Magnúsi og Pétri.
Einar J. Gíslason.