Barnablaðið - 01.04.1981, Blaðsíða 11

Barrvablabiö
Jason þaut á hjólinu sínu nióur hæöina í ryk-
mekki.
Hann var á undan hinum drengjunum þegar
hann hjólaði síðasta spölinn. Þegar hann kom
að trévirkinu steig hann fast á hemlana, svo
hjólið snerist í moldinni. Hann hallaói sér fram á
stýrið og beið hinna. Todd, Rob og Mike komu
saman í markió og hægöu á ferðinni meö því aö
draga fæturna.
Rob þurrkaði sér um ennió. „Jæja, þú sigraðir
okkur aftur," sagði hann meö andköfum.
„Já," sagói Todd, „ég get aldrei náð þessum
hjólglöðu langlöppum þínum.“
„Þú gætir það,“ sagöi Jason hlæjandi. „Þú
þarft bara aó vera ofurhugi."
„Hárrétt!" hrópaöi Rob. „Ofurhugar! Þaö er
rétta nafnið á klúbbnum okkar.“
„Já,“ sagði Mike, „viö getum málað nafniö á
virkiö okkar.“
Þeir stigu af hjólunum og lögöu þau frá sér í
moldina. Síðan klifruðu þeir upp tréö inn í virkió.
í rauninni var þetta lítill timburkofi, staósettur á
nokkrum trjágreinum. Þeir höfðu dregið saman
spýtur og nagla úr yfirgefnum timburhrúgum við
byggingar í nágrenninu. Úthverfið, sem þeir
bjuggu í, haföi eitt sinn verió stórt akurlendi, en
nú tóku hús að rísa á því. En þó var það ennþá
stórkostlegur ævintýrastaður til hjólreiðakeppni
þar sem svæði voru óbyggð.
Þeir sátu saman í hring á gólfi trévirkisins. Rob
dró ofan af lítilli hillu tekexpakka og krús með
hnetusmjöri. Þeir tóku upp vasahnífana sína og
smuröu hnetusmjörinu á tekexið. Todd gleypti
munnfylli af tekexi og tók óspart til matar síns.
„Ég held við ættum að láta fara fram at-
kvæðagreiðslu um nafnið á klúbbnum okkar,“
sagði hann. Hinir kinkuðu kolli.
„Hvað er athugavert við nafnið Ofurhugar?"
spurði Mike. Mér viróist þaó hljóma prýóilega."
„Við skulum greióa atkvæöi um þetta,“ sagði
Rob. „Allir sem eru hlynntir því segi sammála.“
„Sammála," sögðu þeir allir.
„Jæja, ég reikna meö aö við séum ofurhugar
núna,“ sagði Rob og setti hnetusmjör á aðra
tekexköku.
„Við verðum að búa til einhverjar reglur,"
sagði Todd, „eins og hverjir geti gengið í klúbb-
inn og annað í þá átt.“
„Viö erum nú allir meólimir," sagöi Jason.
„Við byrjuðum þetta og við byggóum virkið."
„Já, hver sem ætlar að ganga í lið meö okkur
veröur að vera hæfur í klúbbinn," sagöi Mike.
„Og hvernig komumst við að niðurstöðu í því
rnáli?" spurði Todd.
„Ég veit það. Við greiðum atkvæði um þetta,"
sagöi Rob.
„Þeir sem ganga í klúbbinn verða aö hafa
gaman að hjólreióum, og geta keppt með okkur.
Og þeir veróa aó gera þaó sem við gerum, ann-
ars verða þeir útilokaöir."
„Og þeir verða að halda þessu öllu leyndu,"
sagói Mike, „þá verður þetta allt meó fastara
sniði."
Svo fór fram kosning um allar reglur og lög og
Rob var gerður að forseta klúbbsins. Þegar hér
var komið sögu, voru þeir orðnir þreyttir á því aö
gæóa sér á hnetusmjöri og tekexi. Rob náði sér í
vænan smjörbita meó fingrinum og setti krúsina
til hliðar.
„Ég fékk stórkostlega hugmynd," sagði Todd.
„Það er reiðhjólakeppni í sjónvarpinu á morgun.
Viö gætum allir komið saman heima hjá mér til
að horfa á hana. Ég hugsa líka að mamma mundi
leyfa okkur aö vera við litasjónvarpið í setustof-
unni.“
„Já, það yrði góður klúbbfundur," sagði Rob.
„Kannski ættum við að greiða atkvæói um
þetta."
„Æ, þú veist aó við komum allir,“ sagði Mike.
Jason leit út um litia hlióargluggann. „Ég kem
ekki þangaó," sagði hann hljóðlega.
„En Jason! Hvers vegna ekki?" spurði Todd.
„Þú verður að gera þaö ef þú vilt vera ofurhugi."
Jason kinkaði kolli og starði í gaupnir sér um
stund. Síðan leit hann á Rob. „Ég veit það,“
sagði hann. „En ég hef lofað Marty Sullivan aö
fara meó honum í kirkju á morgun."
„Marty Sullivan!" sagði Rob. „Þú hlýtur aö
vera að gera að gamni þínu! Sá leppalúði!"
Hann skellihló.
„Æ, láttu ekki svona, Jason. Það eru bara
smábörn sem fara í sunnudagaskóla," sagði
Todd. „Og viö þurfum á þér að halda í Ofurhug-
um,“ sagði Mike. „Þú ert besti hjólagarpurinn."
Jason kreppti hendurnar og dró djúpt and-
ann.
„Mér stendur á sama. Ég hef gefið þetta loforð
og ég ætla að standa viö það,“ sagði hann.
„Hvað er þetta?" spuröi Rob. „Það skiptir
Framhald á bls. 19