Barnablaðið - 01.08.1982, Page 6

6
„Snðggur fékk aldrei að vera í frtðl tyrir þelm, ef þelr sáu sér færi ð að strfða honum."
Srvöggur og krummi
[ Mýrdal, V-Skaftafellssýslu, skeði sá atburður
fyrir um 60 árum síðan er nú mun greint frá. Á
bænum var fallegur og stór heimilisköttur, er
öllum þótti vænt um. Þótt mannelskur væri, þá
hélt hann sínu kattareðli og var duglegur til
veióa, bæði á hagamýs og fugla. Voru þeir furöu
stórir er hann lagði í sumir hverjir og ávallt hafði
kisi vinninginn. Hann bar nafn með réttu, —
Snöggur.
Hesthús voru í túni á bænum og bar hól á milli
bæjar og hesthúsanna, með hlöðu og heygarði.
Snöggur lagði oft leið sína þangað og naut þar
margra góðra máltíða. Það var komið haust og
heimilishrafnarnir höfðu tekið sér stöðu tveir og
tveir á hverjum bæ. Oft var ýmsu kastað út til
krumma og voru þeir vanir að vera fljótir til og
hiröa ætt og óætt, ef það lá á lausu. Sömu
hrafnar virtust vera við bæinn ár eftir ár. Þeir
voru búsair og stórir fuglar og krúnkuðu oft
mikið, fyrir óveöur og veðrabreytingar. Oft
brugðu þeir á leik, hvor viö annan og flugu
langtímum saman upp og niður og hvolfdu sér í
loftinu á sínu listflugi. Þeim dugði þetta ekki, því
oft renndu þeir sér niður að heimilishundinum
honum Snata og kötturinn Snöggur fékk aldrei
aö vera í friði fyrir þeim, ef þeir sáu sér færi á aö
stríða honum.
Það er komið fram á dag og greinileg veðra-
m