Barnablaðið - 01.12.1992, Síða 33

BARNABLAÐIÐ 33
Nammi, namm!
Við skulum bjóða
öllum krökkunum í
blokkinni í veiðlu.
til! Þaö er engin furða aö þiö
séuðfarinaðrífast. Þaöerekkert
hægt að leika sér í svona miklu
drasli!
Didda og Halli litu hvort á annað.
Þau voru alveg viss um að
mamma myndi segja þeim að
fara að laga til. Því nenntu þau
sko ekki!
En mamma bað þau ekki um
það. Hún bað þau um að gera
svolítið annað. Miklu meira
spennandi. Svolítið sem þau
höfðu aldrei áður gert. Það var
að fara út í búð!
Didda hafði aldrei farið ein út í
búð fyrr. Það hafði Halli ekki gert
heldur.
- Þið eigið að fara til hennar
Öldu, vinkonu minnar, en hún
vinnur í búðinni og láta hana fá
þennan miða.
Á miðanum stóð: Kæra Alda.
Didda á að kaupa einn lítra af
mjólk. Hún er með 100 krónur og
má eiga afganginn.
Didda og Halli fóru í úlpur og
kuldaskó. Það var ekki langt út í
búð og það þurfti heldur ekki að
fara yfir neina götu. Krakkarnir
hoppuðu og skoppuðu eftirgang-
stéttinni. Þau voru heldur en ekki
upp með sér að fá að fara í sendi-
ferð. Alveg eins og stórir krakkar.
Þó voru þau ekki nema fjögurra
ára.
Þegar þau komu í búðina, sáu
þau Öldu hvergi. Hún átti frí í dag.
En Diddavissi alveg hvað hún átti
að kaupa. Hún átti að kaupa einn
lítra af mjólk. Þau náðu í
innkaupakerru og leituðu að
mjólkinni. Þau voru lengi að finna
mjólkina, en sáu ýmislegtgóðgæti
í leiðinni.
- Mamma sagði að við mættum
kaupa okkur eitthvað fyrir af-
ganginn, sagði Didda, og teygði
sig í stóra gosflösku.
- Taktu líka eina fyrir þig, Halli!
Svo vantar okkur líka eitthvað
gotterí. Þau fundu súkkulaði og
sleikipinna, ís í dollu, lakkríspoka,
poppkorn og meira gos. Síðan
tóku þau nokkra pakka af tyggjói.
- Nammi, namm! Við skulum
bjóða öllum krökkunum í blokkinni
í veislu.
Loksins fundu þau mjólkina.
Didda teygði sig í einn lítra af
mjólk og setti í innkaupakerruna.
- Jæja, nú skulum við borga!
Þau fóru að kassanum, þar sem
afgreiðslustúlkan sat.
- Góðan daginn, sagði afgreiðslu-
stúlkan og byrjaði strax að stimpla
vörurnar inn í kassann. En Halli
og Didda hjálpuðust að við það
aðtínavörurnaruppúrinnkaupa-
kerrunni.
Þegar afgreiðslustúlkan var búin
að stimpla inn allar vörurnar, leit
hún á krakkana og sagði: Var það
eitthvað fleira?
- Neitakkisvöruðubörnin íeinum
kór.
- Þetta verða 5987 krónur.
Didda rétti afgreiðslustúlkunni
hundraðkallinn.
Afgreiðslustúlkan rak upp stór
augu. - Þetta er ekki nóg! Hvað
áttuð þið að kaupa?
- Einn lítra af mjólk. Svo máttum
við eiga afganginn.
Afgreiðslustúlkan gat ekki stillt sig
um að brosa. Hún tók hundrað-
kallinn og lét þau fá “bland í poka”
fyrir afganginn. Didda og Halli
hlupu heim með mjólkina í hvítum
plastpoka. Þegarþau komu heim,
var mamma farin að undrast um
þau.
- Ósköp voruð þið lengi úti í búð!
Hvað voruð þið eiginlega að gera.
Krakkarnir litu hvort á annað.
Hvernig áttu þau að útskýra þetta
fyrir mömmu.
En mamma þurfti engar útskýr-
ingar. Hún var fegin að þau voru
komin heim. Hún hafði í nógu að
snúast fyrir jólin.
En Diddaog Halli voru reynslunni
ríkari. Núna kunnu þau að fara út
í búð.
Myndir og
texti E.J.
SÆLGÆTI