19. júní - 19.06.1951, Síða 51

TÍZKAN
Viðtal við ungfrú Rut Guðmundsdóttur.
„llásumar er nú —|»ótt viS fietum ef lil
vill ekki sagt, — „og hvergi fremur“, og allt í
kringum okkur i3ar íslenzka náttúran af lífi,
síim hógláta lífi, sem lienni er eiginlegl. Slíkt
líf ætti okkur Islendingum líka að vera eigin-
legt, Jiví að við getum ekki skapað um land
okkar, né gengið fram lijá þeirri staðreynd, að
við erum Islendingar enda |»ó 11 lieimurinn
liafi gripið inn í lifnaðarliáttu okkar nema
með slæmri útkomu.
En heimurinn liefur gripið inn, og fram lijá
|>eirri staðreynd verður heldur ekki komizt, enda
hljótum við að beygja okkur undir það að vera
liluti af honum, þó að sumum okkar virðisl ýmsir
aðrir gera ]»að á miður skynsamlegan hátt og
gagnkvæmt, en þannig verður það ef til vill alltaf,
því miður, eða eigum við heldur að segja,
sem betur fer?
Og þegar við spyrjum: Hvað er að gerast í
heiminum? meinum við ekki alltaf |>að sama.
I'egar fyrir karlmönnunum vakir aðeins stjórnar-
myndun í Frakklandi eða Kóreustríðið, viljum
við konurnar líka gjarnan fá að vita, hvað er
að gerast í París með öðrum orðum, hvað
nýtt er uppi á teningunum í tízkuheiminum.
Sem sé, enn eitt dænti um alvöruleysi og létt-
úð konunnar!
En meðan konan getur enn lmgsað um föt
( — og karlmaðurinn um mat), meðan börnin
eru börn með bros í auga í slaöinn fyrir alvöm
fullorðinsáranna markaða í unga drætti sína, get-
ur heimurinn ekki verið lengra kominn en að
ramba á glötunarbarmi sinum. Og í þeirri bjart-
sýnu von, að enn sé tóm til að velta fyrir sér
friðsamlegum málefnum, göngum við á vit ung-
frú Rutar Guðmundsdóttur, forstöðukonu fyrir
kjólaverzluninni Gullfoss, til að leita forvitni okk-
ar úrlausnar.
Ungfrú Rut fór til Parísar og Lundúna í vor
til að vera viðstödd fyrstu sýningu tízkuhúsanna
á sumarfatnaðinum, sem fara fram þar um svip-
19. JÚNl
að leyti ár hvert, og Inin svarar af greiðvikni
öllum spurningum, skynsamlegum og óskynsam-
legum, sem við leggjum fyrir bana varðandi duttl-
unga tízkunnar.
Það var erfitt að komast þarna inn, megið
)»ér trúa, segir hún. Tízkukóugarnir varðveita
nýjuslu ,,uppfinningar“ sínar næstum því eins
og hernaðarleyndarmál. Það er til dæmis bannað
að birta myndir af fyrstu sýningum hverrar árs-
tíðar, fyrr en mánuði eftir að þær fara fram.
Og |>eir, sem eitthvað eru við riðnir tízkuhús
eða fataverzlanir, eru langt frá því að vera þar
velkomnir gestir. En ég slapp.
Og livað er nýtt?
Það eru aðallega smáskreytingar, svo sem
í krögum, uppslögum og vösum, annars eru heild-
arlínurnar þær sömu og 1950. Axlalínurnar eru
eðlilegar og fer eftir byggingu liverrar konu, hvort
stopp er notað eða ekki. Mittislínan er eðlileg
og á réttum stað. (I raun og veru erum við jafnt
klæddar í nýjustu tízku í flík síðan í fyrra og
flík keyptri í ár).
Það, sem breytzt liefur, eru hattarnir og bár-
greiðslan. Stutta liárið er komið úr tízku. Hárið
er oftast greitt slétl frá enninu og tekið saman
á mismunandi liátt í linút í hnakkanum. Þessi
hárgreiðsla klæðir því miður ekki alla, en er
mjög falleg á þeim, sem fer hún vel. A3 vísu
myndi fólk, sem skryppi til Parísar núna og
hefði heyrt mig lýsa þessu yfir, segja: „Þetta
er bannsett vitleysa. Frönsku stúlkurnar eru með
stutt hár!“ En það er nú einu sinni þannig,
að við getum ekki látið liárið á okkur vaxa
í einu vetfangi, og ég skýri einungis frá því,
sem tízkufrömuðirnir sýndu og mun að öllum
líkindum ryðja sér til rúms, því að við erum
víst flestar nægilega miklar Evudætur til að
elta hvaða vindgust, sem blæs úr ]>eirri áttinni,
ef hann stangast ekki allt of mikið við skyn-
semina.
Hattarnir eru í samræmi við hárgreiðslurnar.
37