19. júní - 19.06.1951, Side 50

æosta ósk allra háskólakvenna, J)á lýsti sam-
bandið yfir stuðningi sínum við samtök Samein-
uðu þjóðanna og skoraði á iill landesamböndin
að vinna með þessum samtökum eftir mætti.
Það er ekkert undarlegt, J)ótt Alþjóðasambgndið
treysti fyrst og fremst á liin frjálsu ríki og sam-
tök þeirra til framgangs þéim málum, sem |)að
berst fyrir, J)ví sú liefur orðið reynslan, að J>ar
sem l'lokkseinræði hefur verið, geta þessi samtök
ekki J>rifist. I valdatíð Hitlers og Mussolinis voru
félögin bönnuð í löndum þeim, sem þeir réðu
og í Hollandi gat félagsskapurinn ekki starfað,
eftir að nazistar tóku völdin (>ar, hehlur voru þau
leyst upp. Félag háskólakvenna í Tékkóslóvakfu
hefur nú verið levst uþp og háskólakonur í
Sovét-Rússlandi hafa aldrei fengist með í Jtessi
samtök.
Það er í beinu framlialdi af |)ví starfi, sem
áhugakonur í Bandaríkjunum liófu árið 188]
til baráttu fyrir menntun kvenna og síðar var
haldið áfram sem baráttu fyrir kosningarétti
kvenna og kjörgengi, að nú sé barist fyrir mann-
réttindum á grundvelli samstarfs Sameinuðu þjóð-
anna, J)ví að J)að er sjónarmið samtakanna, að
ekki verði með öðrum hætti fengið öryggi fyrir
því að ekki tapist það sem áunnist hefur og við
þetta tvennt eru bundnar vonir um fullkomið
jafnrétti kvenna á öllum sviðum, livar í heim-
intun sem þær eru.
Þótt samtökin liafi fært út starf sitt, J>á vinna
J>au jafnframt á sama liátt og ákveðið var í
byrjun að aukinni menntun kvenna. Hin ýmsu
félög háskólakvenna vinna að þessu heima fyrir,
sum með fræðslustarfi innan félags, önnur með
almennu fræðslustarfi og jafnvel skólum og enn
önnur með styrkveitingum til kvenna, annaðbvorl
til náms heima fyrir eða við erlenda Iiáskóla.
Þá reyna félögin oft að skapa sér möguleika til
Jtess að geta boðið til sín erlendum mennta-
konum til náms eða fyrirlestrahalds.
Mesta þýðingu í J)essa átt liafa })ó aljyjóðlegu
styrkveitingarnar. Þær eru þannig tilkomnar, að
alþjóðasambandið og nokkur landssambönd liafa
komið sér upp sjóðum, sem veitt er úr árlega,
meira og minna, til framhaldsnáms fyrir konur,
að afloknu háskólanámi. Öll félög, sem í sam-
bandinu eru, hafa jafnan aðgang að J)essum
styrkveitingum, svo framarlega að félögin eigi
innan sinna vébanda konur, sem fullnægja þeim
kröfum, sem gerðar eru. Okkur, íslenzkum kon-
um, berast árlega tilboð um marga styrki og
ríflega, allt upp í 24 þúsund krónur, ef reiknað
er í íslenzkum krónum, en ennþá hefur engin
kona íslenzk sótt um neinn þessara styrkja. Það
kennir fram í sögum margra félaganna, hve mik-
ill sigur það liefur verið þeim, þegar konur frá
landi þcirra liafa orðið aðnjótandi hinna al|)jóð-
legu styrkja og J)að kemur líka fram, að það
er litið á það sem rétt, er samtökin veita með-
limum sínuin, að fá })essa aðstoð til náms, jafn-
framt |)ví sem Alþjóðasambandið er J)akk lát I
hverri konu, sem sækir fram til vísindastarfa.
Það er enginn vafi á ])ví, að áður en mörg ár
líða gera einhverjar íslenzkar menntakonur okk-
ur þann sóma að sækja um og fá einhvern hinna
alþjóðlegu styrkja, sjálfum sér og J)jóðinni til
gagns, og að því ber að stefna.
Félag íslenzkra háskólakvenna var árið 1928
stofnað með 6 félagskonum og enga sjáanlega
vaxtarmöguleika í bráð. Félagið var svo fært
út og gert að Kvenstúdentafélagi Islands og safn-
aði það félag á sínum tíma fé til herbergisgjaf-
ar á Nýja Garði og skyldi það herbergi vera
fyrir konur og einnig safnaði Jniö nokkurri upp-
hæð, ])egar Menningar- og Minningarsjóður kvenna
var stofnaður.
Sú, sem átti frumkvæðið að stofnun félagsskaj)-
arins liér á landi var I)r. Björg Þorláksson, ein-
hver okkar hámenntaðasta kona, cn engin liefur
|)ó að líkindum unnið meira fyrir félagsskapinn
en Laufey heitin Valdimarsdóttir og væri það
henni veröugur minnisvarði, að íslenzkar há-
skólakonur yrðu — um leið og J>eim fjölgar
öflugir J)átttakendur Al|)jóðasambands liáskóla-
kvenna.
Skrifað í Strassbourg 4. maí 1951.
Rannveig Þorsteinsdótl i r.
Eitt sinn var hinn frægi franski málari Renoir
spurður, Jivernig liann færi að J)ví að ná liin-
um eðlilega hörundslit á mannamyndum sínum.
Hann svaraði:
„Ég mála og mála J)angaö til mig gríj)ur löng-
un til J)ess að ])reifa á hörundinu“.
A skemmtistað var ung, falleg stúlka, sem hafði
litla gullflugvél í keðju um hálsinu. Ungur maður
starði svo mikið á liana, að hún sjmrði að lokum:
„Finnst yður litla flugvélin mín falleg?“
„Ef salt skal segja var J)að ekki hún sem ég
var að liorfa á“, svaraði hann. „Ég dáist að flug-
vellinum“.
36
19. JtJNl