19. júní - 19.06.1951, Blaðsíða 37

þessu fyrsta mikilvæga hlutverki mínu, sem var
Maria í Galgenmanden. (Hafði áður leikið tvö
smáhlutverk).
Mörg ár eru liðin síðan. Þegar ég nú kem
lieiin og leik á íslenzku leiksviði, hef ég það
á tilfinningunni, að löndum mínum finnist þeir
vera að liorfa á erlenda leikkonu.
— Hvort er þér meira að skapi, að leika í
gleði- eða sorgarleikjum?
— Ég veit ekki liverju svara skal. En það
hefur oftar fallið í minn hlut að leika í sorgar-
leikjum. Þegar ég hef leikið í mörgum sorgar-
leikjum er það mikil tilbreyting og léttir að
leika í gleðileikjum og gefa sig alla gleðinni
og kátínunni á vald.
— Hvernig fellur þér að leika í kvikmyndum?
— Það er mjög skemmtilegt og góð hvíld,
en stenzt á engan liátt samanburð við að leika
a leiksviði. Kvikmyndin er tekin sainliengislaust,
oft á löngum tíma, stundum byrjað á endinum.
Leikarinn fær því ekki tækifæri til að lifa sig
inn í hlutverkið eins og liann á einni kvöld-
stuinl lifir sorgir og gleði persónu þeirrar, er
hann túlkar á leiksviðinu.
— Hvert af hlutverkum þínum er þér hug-
stæðast?
— Einna vænzt jiykir inér um hlutverk mitt
8em dóttir guðsins lndra í Ett drömspel eftir
Strindberg og Jiað hefði mér þótt ánægjulegt
að leika hér, en jiví varð ekki við komið af
mörgum ástæðum.
— Er ekki eitthvað sérstakt, sem þú vildir
segja að lokum?
Mig langar aðeins til að nota tækifærið
til að þakka öllum jieim, sem á einn eða annan
hátt hafa sýnt mér Iilýjan hug og margvíslega
vináttu meðan ég hef dvalið hér.
Maí 1951.
AsfríSur Ásgríms.
Katrín Dalhoff, fi&luleikari.
Þeir, sem sækja tónleika Sinfóníuhljómsveit-
arinnar, sjá, að í henni skipa konur sess og
|>eim fjölgar þar. Allar leika þær á fiðlu. Ein
þeirra hefur þó leikið lengst í hljómsveit hér,
og nú er hún einn af veigamestu kröftunum í
hinni nýstofnuðu Sinfóníuhljómsveit — enda í
röð fremstu fiðluleikara liérlendis. Við tökum
eítir þessari prúðmannlegu konu, þegar Iiún
19. jCnI :
kemur inn á hljómleikapallinn. Hún setzt við
hliðina á Birni Ólafssyni, konsertmeistara. Við
sjáum, að liún er í liópi þeirra, sem leika fyrstu
fiðlu.
Þessi kona er frú Katrín Dalhoff. Engin íslenzk
kona er eins fær fiðluleikari og hún. En jiað
hefur verið furðu hljótt um listaliæfileika liennar.
Það er auðséð, að hún er hlédræg og tekur list-
ina alvarlega — eins og allir sannir listamenn.
Islenzka þjóðin liefur átt kost á að hlusta á
Jiessa dugandi listakonu í útvarpinu — en alll
of sjaldan. Auðlieyrt er, að hún hefur mjög
fagran fiðlutón, og velur til flutnings sígild verk
meistaranna í tónlistarheiminum.
Ég hitti frú Katrínu að máli, og bað hana
um viðtal. Ég sagði henni, að konur liefðu áreið-
anlega hug á að kynnast tónlistarstarfi liennar,
og einnig að lieyra eittlivað um námsferil lienn-
ar. Hún tók mjög vinsamlega í að leysa úr nokkr-
um spurningum, en gat jiess, að |>að væri nú
ekki frá miklu að segja.
f!
Katrín Dalhofj.