19. júní - 19.06.1960, Síða 25

fulla af öryggi, sem ekki var hægt að vefengja.
Hann brosti íbygginn, þegar við vorum komin
heilu og höldnu yfir þennan skjögrandi planka,
sem hann kallaði brú.
Við gengum upp brekkuna handan árinnar og
fram hjá sumarhúsinu, rétt fyrir ofan það var
brúnin á skógarásnum, þaðan nokkur skref niður
að vatninu.
Randaflugan fyllti loftið kátum söng, meðan
við gengum áfram niður að vatninu. Það var
stafalogn og vatnsflöturinn skyggður. Lítill bátur
bundinn við birkihrislu á bakkanum. Við landið
hinum megin voru tveir menn á báti, og heyrðist
greinilega áratakið yfir til okkar. Þorleifur var
horfinn mér fyrir næsta leiti, og ég teygði úr mér
á mjúkum grasbakkanum. Þetta var næstum of
yndislegt til að geta verið raunveruleiki.
Fyrr en varði, var ég líka komin inn í heim álfa
og ævintýra.
Það var þessi fallegi hamar þarna rétt fyrir of-
an, sem átti víst einhverja sök á því. Mikið má
það vera, ef hann hefur ekki einhvern tíma i fyrnd-
inni verið aðsetur álfa eða huldumeyja. Skaði, að
hann skuli ekki vera það enn.
Eða er hann það kannski enn? Sem ég ligg þarna
á vatnsbakkanum og horfi hálfluktum augum á
álfhamarinn fyrrverandi, veit ég ekki fyrri til en
stóri flati steinninn á vestanverðum hamrinum fer
að þokast til ofurhægt, unz hamarinn stendur
upp á gátt.
Og alls konar sætlegar raddir tóku að fylla loft-
ið, eins og hringt væri ótal fisléttum silfurbjöllum
einhvers staðar nálægt. Og það var tekið til að
leika á annarleg hljóðfæri, vængjaðar skordýra-
söngpípur, sólstrengjaðar hvíslandi vindhörpur,
dumbar vatnsflautur og það var sungið og þotið
á léttum fótum í grasinu allt í kring.
Þetta skýrðist smóm saman, og loks heyrði ég
greinilega, hvað sungið var:
Kall sat undir kletti
og kordur sínar sló.
Hann hafði skegg svo skrítið
og skögultönn og hló.
Hann hafði skegg svo skrítilegt
og skögultönn og hló.
Huldan uppi í hamri
heyrði ljúfan klið.
Hún læddist út úr hamri
og lagði eyrun við.
Hún læddist ú-t úr hamrinum
og lagði eyrun við.
Siðan hefur hvorugt
hér um slóðir sézt.
Sá gamli var vist ekki
eins gamall og hann lézt.
Sá gamli var víst ekki nærri
eins gamall og hann lézt.
Nú henti einhver steinvölu í vatnið rétt hjá.
Ég opnaði augun, en við það lokaðist hamarinn
og söngurinn þagnaði.
Skyldi ég hafa sofið?
Handan yfir vatnið barst léttur svali, og aldan
gjálfraði mjúklega við smásteinana í vatnsborð-
inu, en hægfara og hikandi fótatak heyrðist í möl-
inni rétt við grasbakkann, þar sem ég lá. Það er
ekki hægt að ganga á þessum vatnssorfnu smá-
hellum, án þess að láti hátt í þeim, líkt og væru
það eintómar litlar silfurbjöllur.
Ég strauk mér draum af augum og settist upp.
Það var Þorleifur litli vinur minn, sem þarna var
á ferð. Hann var niðurlútur og þungbrýnn, og ekki
nóg með það, heldur var fína sunnudagaskyrtan
hans komin öll utan á og báðar hendur aftur á
baki, bisandi við að ná einhverju, sem auðséð var,
að þær myndu aldrei ná.
Það var líka auðséð á öllu hans látbragði, að
hann vissi það vel sjálfur, að hann myndi aldrei
ná í axlaböndin með þessari aðferð. Það var ekki
af því, að hann byggist við að ná þeim, að hann
hætti ekki að bisa við þau, heldur gerði hann það
til að sýna mér það svart á hvítu, að hann gæti
ekki náð þeim. En honum var lika jafnómögulegt
að lítillækka sig til að biðja mig að hjálpa sér við
það. Ég var ókunnug manneskja.
Ef þú kemur hingað, Þorleifur, þá skal ég vita,
hvort ég næ axlaböndunum fyrir þig, en það er
ekki víst, að ég kunni það eins vel og mamma þín.
Ég reyndi að gera sem minnst úr kunnáttu minni,
því að hún mátti alls ekki skyggja á yfirburði
hans, sem hafði verið beðinn fyrir mig, þangað-
til frændi kæmi aftur.
Hann lét sig hafa það að koma upp á bakkann,
sneri að mér bakinu steinþegjandi. Þegar axla-
böndin voru komin í lag, tókum við tal saman.
Það var betra, meðan ég var i koti, sagði Þor-
leifur.
Já, það ættu allir að vera í koti, sagði ég eins og
aulabárður.
19. JfJNl
23