19. júní - 19.06.1960, Page 28

Það er oft róandi að koma inn á ganga Lands-
spítalans. Hjúkrunarkonurnar líða hljóðlega um
húsið. Sjúklingarnir bíða rólegir eftir bata sínum
— eða því, sem verða vill.
Þytur daglega lífsins utan veggja er ótrúlega
fjarlægur.
Á ganginum situr ung, ljóshærð stúlka, í hjóla-
stól. Það er Ölöf Hermannsdóttir, vinkona mín.
Það kannast margir við hana, því að hún hef-
ur setið þarna lengi, setið af sér sjúklinga, sem
hafa farið heim — eða ennþá lengra. Hennar
sjúkdómur er þrálátur, hún hefur þurft að taka
á þolinmæðinni. Árin hafa liðið, ný batavon aug-
ljós, en svo kom afturkast, sem tafði, og þannig
hefur það gengið ár eftir ár.
Það merkilega við Ólöfu Hermannsdóttur er, að
hún hefur ekki mátt vera að því að bíða eftir bata
til þess að komast til að búa sig undir að lifa og
vinna fyrir sér og sinum.
Ólöf hefur haldið áfram að bæta við sig og
nema eitthvað af hverjum þeim, sem legið hefur
í næsta rúmi, bóklegt eða verklegt, eftir hæfni
meðsjúklinganna, allt frá því að hún var 15 ára,
að sjúkdómurinn kom fram.
Saga Ólafar er nýstárleg og hvetjandi öllum
þeim, sem lömun eða aðrir langvinnir sjúkdómar
stöðva á unga aldri og hindra eðlilegt áframhald
við lærdóm og undirbúning undir lífið.
Ólöf er yngsta barn Hermanns Auðunssonar,
sem bjó að Saurum í Súgandafirði. Faðir hennar
var orðinn lasburða og aldurhniginn, þegar Ólöf
var 15 ára. Hún réð sig það sumar í vist og hugð-
ist létta undir með foreldrum sínum.
Hún réðst á sveitaheimili hjá ágætu fólki, en
þar var margt í heimili og konan komin að falli.
Vinnukonan komst ekki yfir meira en inniverkin,
matreiðslu og mjaltir. Þetta sumar gekk kíkhósti
í sveitum, og hafði Ólöf tekið hann. Vinnudagur-
inn varð oft langur og engin tök á því að fá frídag.
Ólöfu langaði að skreppa heim og sjá foreldra
sína, en þangað var hálfs annars tíma gangur.
26
Það var því einu sinni, þegar liðið var á sumarið,
að hún ákvað að skreppa heim, þegar kvöldverk-
um var lokið, en þá var klukkan farin að ganga
tíu um kvöldið.
Hún tók af sér svuntuna og hljóp af stað. Hug-
urinn bar hana hálfa leið, út með hlíðum og upp
ása. Þegar hún fór að mæðast, komu hóstakviður,
hún varð að stanza til þess að ná andanum, svo
var aftur hlaupið af stað.
Þegar hún var komin miðja vegu, varð lækur
á leið hennar. Til þess að tefjast ekki við að fara
úr sokkum, hugðist hún stökkva yfir, en féll þá í
lækinn og vöknaði. Hún hélt þó áfram, þar til
hún kom að garðshliðinu heima — hljóp meira
að segja síðasta spölinn og var orðin bæði lieit
og móð.
Þegar hún tók í hliðið, fékk hún högg í höfuð-
ið, eldsnöggt, en helsárt. Hún hélt fyrst, að ein-
hver hefði kastað að henni steini. Hún leit í kring-
um sig, þar var engum til að dreifa.
Þegar hún hafði jafnað sig ögn, hélt hún áfram
inn í baðstofu og heilsaði foreldrum sínum, en
rétt í því hné hún á gólfið í öngvit. Þegar hún
rankaði við sér, lá hún í rúminu sínu, lömuð af
hita og höfuðverkjum. Þannig lá hún dag eftir
dag, með háan hita. Læknir var sóttur til Isa-
fjarðar, og loks var hún flutt með báti til Isafjarð-
ar, þar sem hún lá fram eftir vetri, þungt haldin.
Sjúkdómurinn tók ýmsum breytingum, og læknar
þar vestra voru ekki á eitt sáttir um það, hvað
að henni gengi.
Seinna um veturinn var Ólöf send með flugvél
til Reykjavíkur. Þá hafði greinileg lömun komið
í ljós á báðum fótum, en hiti og höfuðverkir ann-
að slagið.
Eftir margar skoðanir og legur hér og þar hafn-
aði Ólöf í rúmi á stofu 4 í Landsspítalanum. Sjúk-
dómurinn var með ýmsu móti. Um tíma virtist
sjónin sljóvgast ört, í annan tíma krepptust hend-
urnar, og lömun í baki og fótum var varanleg.
Sjúklingar komu og fóru úr næstu rúmum, en
19. JÚNÍ