19. júní - 19.06.1960, Qupperneq 29

Ölöf litla varð eftir. Þannig liðu árin. Á stundum
virtist greinilegur bati. Daglegt nudd, böð og æf-
ingar styrktu likamann. Þegar henni leið betur,
fór forstöðukonan að fá henni handavinnu og með-
sjúklingar fóru að kenna henni hannyrðir. Ein
kenndi henni hekl, önnur prjón, listsaum o. fl., o. fl.
Einn neminn kenndi henni líka á gítar. Ólöfu þótti
þetta ekki nægilegt. Hún vildi læra tungumál og
bæta við sig í reikningi.
Þegar 5 ár voru liðin, var heilsan orðin það góð,
að hún staulaðist um sjúkrahúsið á hækjum. Þá
fékk hún leyfi læknanna til þess að setjast í Laug-
arvatnsskólann og lesa undir landspróf.
Bjarni skólastjóri og skólasystkinin voru henni
svo hjálpleg og góð sem hægt var að vera. Brátt
fann Ölöf, að til þess að ljúka því námsefni, sem
til landsprófs þurfti, varð hún að hafa sig alla við.
Sundurleitt nám sjúkrahúsanna hrökk ekki langt.
Hún lagði því meira að sér en heilsan þoldi.
Þegar eitt próf var eftir um vorið, varð hún veik
og varð að hætta í það skipti. Heilsunni hrakaði,
og aftur varð hún að leita á stofu 4 í Landsspítal-
anum. Hún var að mestu bundin við rúmið, en
vann mikið í höndunum, prjónaði peysur fyrir
ýmsa og saumaði á stóla og bekki. Auk þess sneri
hún sér nú fyrir alvöru að bóknámi.
Bjarni Jósefsson efnaverkfræðingur kom á
Landsspítalann um líkt leyti og Ólöf. Bjarni varð
fyrir þeirri miklu raun að lamast á bezta aldri,
svo að hann steig aldrei í fæturna eftir það, en
hann hresstist svo, að hann gat setið í hjólastól.
Á ganginum hittust þau Ólöf og Bjarni á hverj-
um degi. Hann fann brátt, hve skýr og fróðleiks-
fús þessi unglingsstúlka var, og eftir að hún kom
aftur frá Laugarvatni, las Bjarni daglega með
henni stærðfræði, eðlisfræði og náttúrufræði.
„Ég ætla að gera úr henni stúdent, ég hef þá
ekki setið hér til einskis þessi ár,“ sagði hann eitt
sinn, þegar talið barst að Ólöfu.
Honum varð því miður ekki að ósk sinni. —
Þrengslin á Landsspítalanum réðu því. Einn vor-
dag var Bjarni fluttur að Sólvangi í Hafnarfirði
ásamt fleiri lömuðum sjúklingum. Áframhaldandi
nám var útilokað, og var það mikil raun bæði
kennara og nemandanum. Á Sólvangi lifði þessi
mæti maður ekki lengi. Sjúkdómurinn lagði hann
í gröfina á skömmum tíma.
Af Ólöfu er það að segja, að læknar Landsspít-
alans, sem fylgdust alltaf náið með sjúkdómnum,
sendu hana til Danmerkur til dr. Klemensens, sér-
Ólöf Hermannsdóttir
fræðings í lömunarsjúkdómum. Eftir miklar rann-
sóknir tilkynnti dr. Klemensen Ólöfu, að hún
mundi aldrei fá mátt í fæturna. Bezt væri fyrir
liana að læra eitthvert föndur, sem hún gæti stytt
sér stundir við og ef til vill unnið fyrir sér með.
Yfirhjúkrunarkonan mundi segja henni, hvað hægt
væri að nema á vinnustofum sjúkrahússins. Hjúkr-
unarkonan kom, og þær fóru yfir lista yfir náms-
gx-einarnar, ýmiss konar föndur, sauma, vefnað,
útsaum, vélritun o. fl., en allt þetta hafði Ólöf
lært hjá samferðafólki sínu á -Landsspítalanum.
Eitt var þó fagið, sem hugur hennar stöðvaðist við
á þessum lista, það var aS kenna orSblindum börn-
um aS lesa. Já — en þetta var eina námsgreinin,
sem ekki var liægt að læra á sjúkrahúsinu, en
ferðir Ólafar um Kaupmannahöfn til þessa skóla
voru útilokaðar. Hjúkrunarkonan bauðst til þess
að tala við skólastjóra orðblindraskólans, en gei'ði
ekki ráð fyrir, að það bæri neinn árangur. Strax
næsta dag kom skólastjói'inn, frvi Eva Jacobsen,
á sjixkralmsið til þess að tala við þessa íslenzku
stúlkxi, senx ekki gat hugsað sér að læra neitt ann-
1 9. JÚNI
27.