19. júní - 19.06.1960, Síða 31

VINIR Á VÍSUM STAÐ
Það var um sumarkvöld fyrir fimmtán árum.
Ég kom gangandi heim að húsinu og hafði fylgt
fjölskyldu minni til skips, hún ætlaði norður í
land, en ég átti að vera ein heima nokkurn tima.
£g sneri lyklinum í útidyrahurðinni og opnaði
galtómt húsið, en um leið greip hún mig þessi
leiðinda- og einmanakennd, sem gerir lifið grátt
og litlaust, hylur sól og stjörnur og fær mann til
þess að óska sér burt yfir móðuna miklu.
Ég ráfaði um ganga og stofur, síðan út aftur, út
í garðinn. Ég leit á ribsberjaröndina fyrir vestan
sólstofuna og reikaði svo npp í birkikjarrið í brekk-
unni, alla leið upp í sólbyrgi.
Sá á jafnan visan vin
og vor í lundi giænum,
sem gróðursetur greni og hlyn,
• græðir skóg að bænum.
E. Sœm.
Var það bliða og kyrrð sumarkvöldsins eða hvað
var það, sem fékk mig til þess að gleyma sjálfri
mér? Ég veit það ekki nú, ég man það eitt, að allt
í einu var ég farin að hlusta, farin að hlusta á trén
í kring um mig. Auðvitað heyrði ég engin orð, en
þau bárust mér þó í þögninni, — og þá byrjaði
ævintýrið.
Trén sögðu, að ég hefði gróðursett sig, hvert og
eitt, hvort ég myndi það ekki?
Jú, ég mundi það, og það hýrnaði strax yfir mér
við endurminninguna.
Þú ert ekki ein, þegar við erum hérna, sögðu
trén.
19. JtJNl
29