19. júní - 19.06.1964, Blaðsíða 18

1 skjalasafni Skálholtsbiskupsdæmis frá árinu
1625 má finna heimildir fyrir því, að þessi vott-
orð eru þá enn til, er það staðfest af Oddi biskupi
Einarssyni, en hann segir:
„Þessi þr/ú bréf eru skrifuS á bókfell með gam-
alli skrift, þó órasuráða (óskemmd) og öll saman-
slungin og meS fjórum hangandi innsiglum, en
firnmta var bráikáS, þá vér lásum þau í Skálholti
20.ágúst anno 1625, hver bréf þá voru hjá Árna
Oddssyni, sem þái var Skálholts ráSsmaSur.
Oddur Einarsson
meS eigin hendi.“
Sagan, sem svo duttlungafullt og stopult segir frá
hinu víðfræga brúðkaupi Þorsteins og örlögum síð-
ar, gefur okkur þó vísbendingu um samband milli
hans og hvítabjarnarins í skjaldarmerki Grœn-
lands.
Árið 1427 hafði Eiríkur kóngur af Pommern
gert Þorstein að hirðstjóra yfir Islandi ásamt um-
boðsmanni konungs á norður- og vesturlandi. 1
annálum er þess getið, að árið 1432 hafi hann enn
haft á hendi lögmannsembættið.
Böm hans og Sigríðar fengu orð fyrir að vera
fríð sýnum, stórlát og vel gefin. Ein af dætrum
þeirra, Kristín, kölluð Akra-Kristín, giftist Torfa
Arasyni, sem var af Kristjáni I. skipaður hirðstjóri
yfir fslandi.
Þegar þetta gerist hefur Þorsteinn sennilega ver-
ið genginn til feðra sinna, en þó engan veginn
gleymdur.
Er konungur óskaði að aðla Torfa Arason og til
orða kom valið á skjaldarmerki hans, hefur þeim
vafalaust orðið hugsað til brúðkaups Þorsteins á
Grænlandi. — Skinn hvítabjarnarins, sem jafnan
hafði verið álitin verðmætasta útflutningsvara
Grænlands og hefur án efa prýtt bekkina i skál-
anum á ökrum — en mynd hvítabjarnarins varð
fyrir valinu á skjaldarmerki hinnar nýbökuðu að-
alsættar — og þar heyrir maður í fyrsta sinn get-
ið um hvítan bjöm á bláum feldi, sem nú prýðir
skjaldarmerki Grænlands. — Aldir liðu, þar til
Grænland gerði þetta skjaldarmerki að sínu.
Anna GuSmundsdóttir
þýddi.
Vor í heiðardalnum
Nú er breytt um svip og sviS,
sólskin heitt og margt aS vinna.
Blómaskreytta brekku viS
bezt er þreyttum hvíld aS finna.
Morgunsólin gyllir grund,
glitrar um hóla döggin tœra.
Eg vil róla úti um stund,
eiga skjól í dalnum kæra.
ASrir sofa sœtt og rótt,
í sínum stofum drauma bíSa.
Fer ég ofan undur hljótt,
árdags lofa skartiS fríSa.
Árla stend ég út í hlíS.
unaSskenndir hugann vekja.
Geisla sendir sólin blíS,
sárar lendur gröSri þekja.
Enn þó liggi í fjöllum fönn,
fuglar tryggir dalsins leita,
hreiSur byggja í óSaönn,
ungum tryggan bústáS veita.
Vetrarkífi vaknar af
vorsins líf um IslandsbyggSir,
fuglar svífa salt um haf,
sérhvern hrífa þeirra tryggSir.
Eg hef bundiS ást og tryggS
alla stund viS heiSardalinn,
enga fundiS fegri byggS
þó frjórri grund sé víSa talin.
SigríSur Beinteinsdóttir,
HávarsstöSum.
Þorsteinn Ólafsson var lögmaður sunnan og austan 1421
—1435. 1 Isl. æviskrám, V. b. bls. 224, er Þorsteinn sagður
sonur Ólafs helmings Þorsteinssonar lögmanns, en kona
hans, Sigríður, dóttir Björns Brynjólfssonar, er átti Akra í
Skagafirði. Þorsteinn hefur því eignazt jörðina í gegnum
tengdir, en ekki erfðir, eins og gert er ráð fyrir í greininni.
Einnig er þess getið á sama stað, að hann hafi 31,des. 1419
verið tilnefndur ásamt fleirum af Jóni Hólabiskupi til að
dæma um Vallholt í Skagafirði, sem Ástríður Jörundardóttir
hafi gefið að Hólum í próventu með sér (Dipl. Isl. Safn II,
bls. 809). — Aths. þýS.
16
19. JÚNl