19. júní - 19.06.1964, Síða 24

L íjið í Flórens
Ég kom með lest frá Feneyjum. Þar skildi ég
við hóp kátra félaga. Nú var ég orðin ein og ekki
laus við einmanakennd.
í lestinni var skvaldur, hávaði, handapat og læti.
Virðulegir verzlunarmenn ræddu stjómmálahorf-
urnar. Nokkrir ungir menn höfðu fundið upp vél
til að vefja vindlinga. Við gluggann sátu amerísk-
ar mæðgur og leituðust við að halda virðingu sinni
óskertri. Fyrir utan blasti við Pósléttan hulin móðu,
þessi endalausa flatneskja, aðeins akrar og aftur
akrar. Fólkið í lestinni kom og fór. Appennína-
fjöllin tóku við og loks vingjamlegar hæðir Tos-
caniu. Hér liggur Flórens. Hún er ekki víðáttu-
mikil, miðað við íbúafjölda. Hvolfþak dómkirkj-
unnar gnæfir við himin hátt yfir borginni. Húsin
standa þétt, grá og drungaleg. Mér fannst borgin
ömurleg við fyrstu sýn og var hálf ónotalegt inn-
anhrjósts. Hér átti ég að dveljast um tima og
stunda nám. „Ö, að ég hefði heldur valið Róm,“
hugsaði ég.
Herbergi fékk ég til bráðabirgða við Via San
Gallo. Það var ágætis herbergi. Þar var meira að
segja fataskápur, stór spegill og hægindastóll. Þetta
fannst mér ósköp sjálfsagt. Þá var ég ekki orðin
undan stæltum fótum. Með fram götunum eru
hvítar breiður af holtasóleyjum, þær brosa móti
sólarlaginu. Margir líta með lítilsvirðingu á holta-
sóleyjamar, þær em lágvaxnar og láta lítið yfir
sér og standa stutt í fullum blóma, en þó teljast
þær með liljum vallarins og hvert smáblað er lista-
verk. Og þótt tæknifrömuðir og vísindamenn leggi
sig alla fram, „megna þeir ei hið minnsta blað að
mynda af blómi smáu“.----------
Allt í einu flýgur fugl undan hestinum, svo
hann hrekkur við. Ég fer af baki til að athuga,
hvort hann hafi eyðilagt hreiður. Ég ætla aldrei
að finna neitt, en að síðustu kem ég auga á sex
módröfnótt egg í haglega gerðri körfu, sem komið
er fyrir í dálitlum finnungstoppi. Mér þykir vænt
kunnug híbýlum ítalskrar alþýðu og kunni ekki
að meta þetta ágætr. herbergi sem skyldi.
Ég settist við að skrifa langt bréf heim. Inn um
opinn gluggann barst skvaldur frá veitingasölu
niðri á gangstéttinni. Hópur örsmárra flugna
sveimaði kringum lampann minn. Þær virtust
ósköp saklausar, og mig grunaði síður en svo, hví-
líkri hættu ég var að bjóða heim. Næsta morgun
var ég öll þakin merkjum næturheimsóknar þeirra.
Þetta voru fyrstu kynni mín af moskítóflugunum,
en oft áttum við ettir að berjast, þótt ekki byði ég
þeim framar heim með opnum glugga og lampa-
ljósi. Þaðan í frá fór ég á hverju kvöldi í leiðangur
um herbergið, vopnuð D.D.T. í annarri hendi, en
barefli í hinni. Varð þá orusta allhörð. En alltaf
sást mér yfir og var merkt að morgni.
Italir úthluta styrkjum til fjögurra Islendinga
ár hvert til náms í ítalskri tungu. Þetta eru smá-
upphæðir, en betri en ekki neitt. Fékk ég einn
þessara styrkja, en útborgun hans ætlaði að ganga
erfiðlega. Italir eru rígbundnir við kredduklafa
skriffinnsku og skrifstofubákns. Ef einhvers staðar
brestur hlekkur í þeirri miklu keðju, standa þeir
gjörsamlega ráðþrota. Þannig fór með styrkinn
;„x-x-x-x-x-x-:-x-:-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-
um, að þetta litla heimili skyldi sleppa við eyði-
leggingu, og ef til vill koma þaðan síðar sex létt-
fleygir söngvarar.
Og nú er snúið heim á leið, og þegar heim er
komið, er spretturinn þakkaður og launaður með
rúgbrauði. Og nú finn ég, að gott muni vera að
ganga til hvílu eftir langan dag. Kvöldsólarbjarmi
leikur um austurbrúnir og dýrðlegur kvöldhiminn
lofar sama veðri næsta dag. Ég anda að mér töðu-
ilminum, sem liggur í loftinu, áður en ég fer inn,
og upp í hugann læðast hendingar úr Ijóði eftir
séra Sigurð í Holti: „Ég er uppgefinn og umvafinn
af angan heys og sólaryl, af nýrri gleði nýrri spurn
hvað næsti dagur eigi til“.
Svanhildur Eggertsdóítir.
22
1 9. JÚNI