19. júní - 19.06.1964, Qupperneq 27

grautur, sem á að drekka, en ekki að borða með
skeið. Gestgjöfum mínum fannst ég vera heldur
matgrönn. En það átti eftir að lagast. Oft átti ég
eftir að njóta gestrisni þeirra, og varð þá stund-
um fegin að taka hraustlega til matar míns, þótt
hráa kjötið væri á borðum. Á þessu heimili var
hreinlæti í heiðri haft, en þannig er það því mið-
ur ekki abs staðar. Aldrei fékk ég samt matar-
eitrun, og kalla ég það vel sloppið. En matnum
má venjast eins og öðru. Erlendu námsmennirnir
verða aðeins að semja sig að siðum heimamanna.
Þeir verða að láta sem ekkert sé, veiða flugurnar
upp úr súpunni og hugsa með sér: „Þetta er af-
bragðs súpa.“ Annars geta þeir ekki lifað á Italíu.
Sinn er siður í landi hverju, og ekki veit ég, hvern-
ig Itala yrði við, ef honum væri boðinn íslenzkur
matur, t. d. hákarl, svið eða slátur.
Kaþólsk trú mótar mjög daglegt líf Itala. Þeir
eru trúræknir og sækja kirkju hvern sunnudag.
Máttur kirkjunnar er mikill, og hefur hún marga
á valdi sínu. Sukksamt hefur verið meðal æðstu
manna hennar frá fornu fari og er enn. Auður
hennar er mikill, og höfuðatriði klausturheitsins,
algjör afneitun veraldlegra gæða, virðist stundum
hafa snúizt við. Samt finnst mér kaþólsk trú hafa
ýmislegt fram yfir lúterska trú. Kirkjur kaþólskra
standa ævinlega opnar. Fólk leitar þangað með
raunir sínar. Það færir dýrlingi sínum kerti í þakk-
lætisskyni fyrir veitta hjálp. Skriftastóllinn er enn
við líði. Þar getur syndug sál létt byrði sína. Kirkj-
uraar eru stórar og skuggalegar. Þar er hvíld frá
dagsins önn og hægt að hugsa i friði.
ítalir lifa fyrir hina líðandi stund. Þeir njóta
gleðinnar í dag. Á morgun er hún ef til vill misst.
Hin sterka sól hnígur. Það húmar, og allt í einu
er orðið aldimmt. Svalur blær sveipar burt hita-
móðu dagsins. Á augabragði breytist borgin. Göt-
urnar verða skuggalegar. Gangandi fólk hverfur,
en bílaumferð eykst. Hljómleikasalir og leikhús
fyllast af prúðbúnu fólki. Á torginu „Piazza della
Republica“ leika hljómsveitir fyrir ferðamenn. Þar
er oft líf og fjör. Allir, ungir sem gamlir, skemmta
sér konunglega. Tíminn gleymist, og tærir tónar
hljóma út í nóttina — funiculi—funiculá. 1 niður-
gröfnum kjallara er dansað. Glymskratti sér fyrir
músíkþörf manna, og loftið er mettað reyk, svo að
varla sér handaskil. Sumir dansa berfættir á kölk-
uðu gólfinu. Hér er samkvæmisklæðnaður ekkert
höfuðskilyrði. Yfir „Ponte santa Trinita“ leiðast
halur og drós. Ljósin í gluggum húsanna slokkna
Gömul áhöld
Flnutaþyrill.
Þyrillinn var eitt af þeim áhöldum, sem hafði
sérstöku hlutverki að gegna á eldri tímum. Varð
ég svo fræg, að sjá flautaþyril búinn til, og kynn-
ast því af frásögnum, til hvers hann var hafður.
Ég geri mér í hugarlund, að hýrnað hafi hvers
manns brá, þegar húsmóðurinni þótti tími til kom-
inn að taka þyrilinn sér í hönd, og fara fram að
hræra flautirnar, þótt engum þætti upphefð í að
láta líkja sér við hann. Þeim hefur sem sé verið
jafnað við þyrilinn, sem þóttu úr hófi talhlýðnir
og lausir i rásinni, og mun svo verða um aldir
fram, meðan íslenzk tunga er í heiðri höfð.
Fyrst var spunninn grófur, snöggur þelþráður,
af hafaldsstærð, sem allra snúðharðastur. Hann
var svo tvinnaður hart, rakin mátulega löng og
breið slanga og hafald sett á slönguna. Sú, sem
borðann óf, settist flötum beinum á rúmið sitt,
með annan fótinn á gólfinu. Slöngunni brá hún
um fót sér, sem hún hélt beinum með rúmstokkn-
um, svo hún stríkkaði sem bezt á slöngunni. Þá
var kippt í hafaldið og myndað skil og ívafið dreg-
ið í gegn, frá hægri til vinstri. Þegar ívafið var
komið í gegn, var dreginn endi af ivafsleggnum,
mældur við fingur, og látinn mynda harða snurðu.
Aftur var kippt i hafaldið, myndað skil og svo
koll af kolli, þar til slangan þraut.
Borðinn varð þannig, að jaðar var annars veg-
ar, en snurðan myndaði sívala enda við hverja
umferð, stífa, harða og snögga. Hvitt þel var allt-
af haft í þyrla. Þar næst var tekið hæfilega langt
skaft, vel sívalt og sem allra bezt slétt og hált.
Neðst um skaftið var vafið borðanum á þann hátt,
að endarnir snéru niður, en jaðarinn upp og var
borðinn látinn skara lítið eitt, svo snurðurnar færð-
ust aðeins uppeftir skaftinu. Borðinn var vafinn
mjög fast, þar til hóflega stór þyrilkollur var kom-
smám saman. Það er kyrrt báðum megin Amo.
Yfir hæðunum í austri mótar fyrir sólarupprás.
Klausturklukkurnar í Fiesole hringja inn nýjan
dag.
19. JPNl
25