19. júní - 19.06.1964, Side 30

vél er aðeins hægt að taka eitt til tvö eintök í
einu og háði því sífelld vöntun bóka mjög starf-
semi skólans.
Það var ekki fyrr en árið 195/ að blindrafélög-
in eignuðust fjölritarann, en hann er gjöf frá
Lyons-klúhbunum í Reykjavik. Við það ger-
breyttust öll viðhorf til bókagerðar. Frá sama
tíma hefur ríkisstjómin einnig veitt nokkurn
styrk til þessarar starfsemi.
Nú eru hér ritaðar allar bækur fyrir blindra-
skólann og auk þess alls konar bækur um fjöl-
breytt efni, svo sem kvæðabækur, skáldsögur,
fræðirit o. fl. Lesið er inn á segulband og síðan
fjölritað eftir þeim upplestri. Hraðinn við ritun
blindraletursins er álíka og meðal vélritunarhraði.
Þegar minnzt er á segulband, kemur manni í
hug, hvort ekki muni segulbandsupptökur útrýma
blindraletursbókum í náinni framtíð.
Við fáum að vita, að reynslan hefur þegar sýnt,
að þótt hljóðritaðar bækur séu að mörgu leyti
auðveldar í notkun og handhægar, þá útrými þær
ekki rituðu máli, þær gefa aðeins fleiri blindum
kost á því að njóta bóka. Margur nýtur þess bet-
ur að lesa sína bók í einrúmi en láta lesa fyrir
sig af segulbandi og auk þess hefur þekking á
blindraletrinu og æfing í notkun þess þann ómet-
anlega kost í för með sér, að hinn blindi getur
lesið, það sem hann sjálfur hefur skrifað. Þannig
getur hver, sem á blindraleturs-ritvél, skrifað sér
til minnis, hvað sem er, og flett því upp, þegar
hann þarf á því að halda.
Er þá ekki erfitt að læra letrið? — Reynslan
sýnir, að því yngri sem börn hefja lærdóminn,
þeim mun léttara veitist þeim það. Aukinn les-
hraði kemur með æfingunni, og getur sá, sem
vanur er letrinu, lesið álíka hratt og meðal-les-
hraði sjáandi manns á bók. En það geta fleiri lært
að lesa blindraletrið en böm og unglingar, og
Rósa sýnir okkur bréf frá Aðalheiði Albertsdóttur,
kennara á Akureyri, sem lærði blindraletrið eftir
að hún var komin á áttræðis aldur. Þykir okkur
frásögn hennar svo merkileg, að við fáum leyfi
til að birta hana hér:
„Fyrir fimm árum missti ég lessjón. ÞáS var
mér mikiS áfall, því aS góSar bœkur hafa frá því
ég var barn og hafSi lœrt aS lesa, veriS mínir
beztu vinir. I nœr tvö ár gat ég ekkert lesiS. Af
og til var aS brjótast upp í huga mínum, hvort ég
œtti aS reyna aS lœra blindraletur, en var hrœdd
um, aS ég vœri orSin of gömul. Loks afréS ég
aS reyna þaS, fór til Reykjavíkur, lalaSi viS Þór-
stein Bjarnason og sagSi honum, aS ég hefSi áhuga
á aS lœra blindraletur. Einnig sagSi ég honum,
hve gömul ég voeri. Þá var ég 72 ára. Hann hvatti
mig eindregiS til aS hefjast handa, og sagSist
skyldi koma mér í samband viS Einar Halldórsson
blindrakennara. Ég byrjaSi aS lœra í janúar 1962.
ÞaS gekk nokkuS erfiSlega fyrst, fingurnir voru
ekki nógu nœmir. En smátt og smátt þjálfuSust
þeir og letriS varS mér skýrara. Eftir þrjá mán-
uS var ég orSin sjálfbjarga. Ekki hraSlœs í fyrstu,
en meS œfingunni hefur hraSinn aukizt.
Nú hef ég alltaf nóg aS lesa. Bækurnar fæ ég
frá bókasöfnum Blindrafélagsins og Blindravina-
félagsins.
Eg vil eindregiS ráSa þeim, sem hafa orSiS
fyrir því aS missa lessjón, aS lœra blindraletur.
ÞaS mun enginn sjá eftir því, þótt hann þurfi aS
leggja á sig dálítiS erfiSi í tvo til þrjá mánuSi.“
Með þessum orðum hinnar öldruðu konu ljúk-
um við þessari kynningu á blindraletrinu og þvi
merkilega starfi, sem Rósa Guðmundsdóttir vinn-
ur við gerð blindraletursbóka. _ ,
NÓTT Á ETNU
Framhald af bls. 12
að ræða. Hérna geisa oft þrumuveður, en mér
finnst það afsakanlegt, þótt mér detti ýmislegt i
hug á slíkum stað.
Þegar við komum á fætur næsta morgun, var
jörð alhvít langt niður eftir hlíðunum. Hafði snjó-
að um nóttina í ósköpunum. Þoka hvíldi enn á
toppinum, og var talsvert hvassara en daginn áður
og ekki talið ráðlegt að freista uppgöngu á nýjan
leik. Lögðum við því af stað niður, og kusu allir
fremur að ganga. Kannski hefur fleirum orðið órótt
í lyftunni en mér. Snjórinn breyttist fljótlega í
krap, og brátt var hann horfinn. Við fundum,
hvemig hlýnaði við hvert skref, sem við þokuð-
umst neðar.
Fyrr en varði vorum við komin niður í hita-
svækjuna í Kataníu og skoluðum af okkur ferða-
rykið í svalandi Miðjarðarhafinu, sem aftur var
orðið blátt. Yfir okkur drottnaði sem fyrr Etna,
en nú var hún ekki lengur ókunnugt fjall í fram-
andi landi, heldur hluti af okkur sjálfum, því að
enginn verður samur maður aftur, sem Etnu gistir.
28
19. JtJNl