Sólskin - 01.07.1933, Qupperneq 12

hefir verið vatn og sumt leðja. Vatnið hefir þorn-
að, og leðjan harðnað af hita og þrýstingi og
orðið að hörðu bergi.
Hvemig förum við nú að finna dýrin í þessum
T,klettum“? Þegar þau höfðu notið lífsins um
langan aldur, dóu þau, vom borin til grafar og
jörðuð. Það gerðu fljótin. Þau báru skrímslin út
í lón og stöðuvötn; svo færðu þau leir og leðju á
■eftir og ofan á þau, uns þau voru jarðsett. Síðan
komu svo þykk lög þar ofan á. Með tímanum fóm
vötnin að þoma og löndum skaut upp úr sjó. Jörð-
in setti á sig kryppu á ýmsum stöðum, svo að
þrnrrt land varð, þar sem áður var sjávarbotn
eða vötn.
Nú grafa menn niður í bergið og finna þar
þæði dýr og jurtir. Margt af þeim hefir haldið
lögun sinni, af því að leðjan umhverfis þau hef-
ir verið mjúk og vemdað þau frá að merjast í
klessu. Margt af þessum eldgömlu jurtum og
dýrum hefir orðið að steini. Surtarbrandurinn okkar
er t. d. æfagamlar steingerðar jurtir, inni á milli
blágrýtislaga. Svipað er að segja um kolin, sem
víða eru grafin úr jörðu og höfð til að knýja vél-
ar, hita hús o. fl. Þau eru steingerðir skógar frá
fornöld jarðar. Vefimir í frumum þessara trjáa
hafa smámsaman eyðst, vatnið bar þá að uppleyst
steinefni, sem fyllti hólfið og varð að föstu efni;
svona hélt lífræna efnið áfram að þoka fyrir hinu
ólífræna, þangað til tréð varð að steingerfingi.
Það hélt sinni fyrri mynd og lögun, en var orðið
að steini. Á sama hátt hafa dýr oft steingerst.
10