Sólskin - 01.07.1933, Síða 34

álfu og nú er við miðbaug. Það er kölluð Nýja-öld
í jarðsögunni eftir að spendýrin komu fram. Hún
er yngst og stytst. Minjar eftir menn finnast að-
eins frá seinni hluta Nýju-aldar. Þá tók að kólna
í Norðurálfu. 1 langan tíma var svo kalt að mik-
ill hluti álfunnar var jökli hulinn. Ekki var alltaf
jafn kalt. Stundum komu all-hlý tímabil, sumar-
skeið. Þá minnkaði jökullinn. Þetta kulda-tíma-
bil er kallað jökultíminn. Hann hefirvarað í marg-
ar þúsundir ára, og skiptist í 4 ísaldir, með 3 sum-
arskeiðum á milli.
Á síðasta sumarskeiði ísaldar hafa menn búið
um mestan hluta Evrópu. Þeir voru villtir. Þeir
voru lágir vexti og hoknir í hnjám. Álútir gengu
þeir, því að hálsinn var svo stirður og stuttur, að
þeir gátu ekki rétt höfuðið upp. Þumalfingurinn
var ekki eins vel þroskaður og á nútímamönnum.
Maður þessi hefir verið mjög frammynntur og
hökulaus. Hann hefir haft lágt enni með stórum
brúnabogum. Sennilega hefir hann verið loðinn
eins og Esaú, og lögun hauskúpunnar bendir á,
að málfæri hans hafi verið mjög ófullkomið. Mann-
tegund þessi er kennd við Neanderdal, þorp eitt
á Þýskalandi, þar sem fyrst fundust minjar eftir
þessa menn.
Neanderdal maðurinn klauf tinnusteina og bjó
eér til hnífa og fleiri áhöld. Hann kastaði stein-
unum í fugla og ýms smádýr, opnaði með þeim
skeljar í fjörunni og braut hnetur í skóginum.
Hann fældi stóru rándýrin frá sér með steinkasti.
Hann sargaði greinar af trjánum, tegldi þær til
32