Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 48

gat í bogastrengnum. Þá tóku þeir eftir því, aö
hljóðið breyttist eftir lengd strengsins og eftir því,
hve fast hann var strengdur. Smátt og smátt full-
kcmnuðust hljóðfærin.
Húsdýrin voru í öðrum enda kofans, að minnsta
kosti á veturna. Þau hituðu húsið svo vel upp. Það
varð líka að hafa þau inni, til þess að þau yrðu
ekki villidýrum að bráð. Brú lá frá kofanum til
lands. Nokkuð af henni var tekið upp á kvöldin, svo
að rándýr og ræningjar ættu ekki eins greiðan að-
gang að kofanum.
Börnin ráku kýrnar á haga á morgnana, og
sóttu þær aftur á kvöldin, áður en úlfar og birnir
læddust út úr skóginum og réðust á þær. Karl-
mennirnir voru á dýraveiðum eða úti á vatninu við
fiskiveiðar. Þeir veiddu í net, á stöng og færi. Þeir
klufu eikarbol, holuðu hann innan og bjuggu til
bát. Til þess notuðu þeir eldinn og axir og meitla
úr tinnu. Konurnar fengust við akuryrkju, og unnu
allskonar heimilisstörf, því að gera má ráð fyrir,
að verkaskipting hafi verið lík hjá steinaldarmönn-
um hér í álfu og nú er hjá þeim þjóðum, sem enn eru
á líku menningarstigi. Hveiti og bygg var ræktað, en
óvíst er um fleiri komtegundir. Engir plógar hafa
fundist frá steinöld. Líklegt er, að þeir hafi samt
verið notaðir, en hafa þá auðvitað verið úr tré, svo
að óvíst er, hvort nokkurntíma finnast leifar þeirra.
íbúar stólpabýlanna í Sviss hafa haft flest sömu
húsdýr og við: Nautgripi, geitur, sauðfé, hesta,
svín og hunda. En ketti höfðu þeir ekki. Þeirra var
40