Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 49

heldur engin þörf, því að þá þekktust hvorki mýs.
né rottur í híbýlum mannanna.
Þar, sem hvorki voni vötn eða hellar, byggðu
menn hús á víðavangi. Stólpar voru þá reknir nið-
ur og greinar fléttaðar saman á milli. Síðan voru
veggimir þéttaðir með leir. Þakið var úr torfi.
Gólfið var þakið steinum eða úr leir. Stundum
urðu menn fyrir því óhappi, að kofarnir þeirra
brunnu. Þá harðnaði leirinn og hefir geymst til
vorra daga með mótunum eftir tréð. Þannig segir
jörðin frá því, hvemig hús steinaldarmanna í Ev-
rópu hafa verið. Hún fræðir okkur um, hvað þeir
borðuðu, og hvað þeir störfuðu. Hún veitir vit-
neskju um klæðnað þeirra og siðu. Steinaldar-
menn jörðuðu hina dauðu og létu hjá þeim mat og
annað, sem nauðsynlegt er lifandi mönnum. Þeir
hafa trúað á líf eftir dauðann. En ekki lítur út
fyrir, að þeir hafi gert sér háar hugmyndir um
annað líf. Líklega hafa þeir búist við, að sá fram-
liðni lifði í gröfinni, og neytti matar, eins og lif-
andi menn. B. B.
Elsta menning.
Forfeður okkar, sem lifðu í skógum á meginlandi
Evrópu, fundu smám saman upp ýmsa hluti. Og
margir halda, að þeir myndu hafa hætt villimennsku,
og skapað eigin menningu, er aldir liðu. En ýmis-
legt bendir til, að einn góðan veðurdag hafi einveru
þeirra verið lokið. Ferðamenn frá ókunnu landi í
47