Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 54

var iðjusamur maður, er vann, hvaða sveitavinnu
er fyrir kom. Hann var bóndi frá hvirfli til ilja.
Sagt er að jafnvel enn sjáist yfirbragð bóndans á
hinum tignu Egyptum. Alþýðumenn, sem unnu baki
brotnu urðu tiltölulega fljótt daufir og þreyttir, því
að þeir urðu að vinna eins og þrælar. Ekki voru
það þeir sjálfir, sem nutu ávaxta iðju sinnar, heldur
húsbændur þeirra. Er akrarnir voru farnir að þoma
eftir flóðið, hófst plægingin. Uxum var beitt fyrir
plóginn. Uxarnir draga sterklega og teygja höfuð sín
niður, því að stöng er bundin um horn þeirra, og
þar er plógurinn festur við. Það eru engin aktýgi
á uxunum. Plógurinn er úr tré.
Þá er plægingu er lokið, er farið að sá. Mikið
af því komi er komið með út á akurinn. Skrifari
stendur hjá og gætir að, hve oft sáðmennimir fylla
poka sína. Moldin er nokkuð föst, svo að komið
sekkur ekki af sjálfu sér niður. Þess vegna eru
reknar hjarðir kinda og geita yfir akrana, sem
troða kornin niður. Mest er sáð byggi og hveiti.
Þegar uppskeran kemur, er komið skorið með sigð
og bundið í litla bagga. Síðan er það sett í poka
eða körfur, sem fluttar em á ösnum heim á þreski-
völlinn. Þar er kominu safnað í flatt, gríðarstórt
steinker. Þreskingin er þannig, að uxar eða asn-
ar eru látnir labba fram og aftur í kerinu til þess
að troða öxin af stráunum. Nú moka stúlkur kom-
inu til í kerinu, til þess að hismið hreinsist frá
kornunum. Loks eru hreinsuðu komin borin í pok-
um beint í hlöður. Hlöður þessar eru ferkantaðar,
reistar úr leir. Op er á þakinu, og var korninu
52