Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 56

eignamennirnir lögðu af stað með marga menn og
hunda. Egyptaland er, eins og þið hafið heyrt,
mjór dalur, sem liggur milli fjalla, og mjókkar að
sunnanverðu. Á kvöldin, þá er skyggja tók, komu
villidýrin niður í dalbotninn, til þess að fá sér að
drekka, eftir heitan og sólríkin dag. Þama höfð-
ust veiðimennimir við, og biðu kvöldsins. Þeir
gerðu sér net, sem þeir þöndu út og ráku dýrin inn
í, líkt og þá er dregið er fyrir fisk. Veiðimaðurinn
liggur í leyni. Gasellumar koma trítlandi, hnar-
reistar, rennilegar og ljónstyggar. Er veiðimenn-
irnir hafa talið stóran hóp, sem hefir farið fram
hjá, þenja þeir út netið fyrir aftan dýrin, og hund-
arnir þjóta að netinu, svo að dýrin verða að þjóta
beint til veiðimannanna. Þeir skjóta nú örfum sín-
um á allt, sem kemur í skotfæri, héra, antilópur og
gasellur, strúta, sjakala og gaupur, röndóttar og
blettóttar hýenur. Hættulaus er veiðiförin ekki,
því að ljón, leopardar og tígrisdýr voru þá nokk-
uð algeng í Egyptalandi og oft vildi það til, að
veiðimaðurinn varð dýrum þessum að bráð.
Egypsku konungunum þótti mjög gaman að Ijóna-
veiðum. Einn þeirra hrósar sér af því, að hafa
drepið 1200 ljón á þeim tíu árum, sem hann réði
ríkjum.
I mýrunum og á sef-eyjum árinnar var líka veitt,
þó að hér væri hætta á ferðum. Krókódílamir lágu
í leyni í sefinu, og um flóðtímann komu Nílhest-
arnir sunnan úr heimkynnum sínum. Fjöldi fugla
var á vatninu og í sefinu; storkar, íbisfuglar og
pelikanar, þúsundum saman. Mest veiddu þeir end-
54