Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 60

það, og hrærir síðan vatn saman við og býr til deig.
Kökurnar, sem hún býr til, eru kringlóttar, svona
2 Yq sm- á þykkt, og um 13 sm á breidd. Þær eru
bakaðar á flötum steini, sem hulinn er glóandi
•ösku, er konan tekur úr arni sínum. Eldsneytið er
að mestu þurrkaður húsdýraáburður. Berið þetta
saman við heimilisverk í sveitum hér á íslandi fyr-
ir nokkrum árum. Svona er brauðið bakað enn
víða í Egyptalandi. Sagt er, að auðvelt sé að finna
það á bragðinu, hvernig það er búið til; það er að
segja, ef hægt er að tyggja það. Húsmóðirin fer
líka á torgið, til að selja alifugla, egg og smjör, eða
það sem hún hefir spunnið eða ofið.
Húsbóndinn rís úr rekkju um sólarupprás og
hraðar sér til vinnu sinnar. Venjulegast er það
eitthvert handverk, sem hann vinnur í vinnu-
stofum. Klæðnaður hans er að eins lítil skyrta,
er liggur þétt við lendar hans. Á höfðinu hefir
hann stundum háan hatt úr flóka. Ekki kemur
hann heim allan daginn, svo að hann hefir mat
sinn með sér.
Maturinn er flatbrauð, sem er bakað undir ösk-
unni, einn eða tveir laukar, dálítið af þurrkuðum
fiski og stundum ögn af olíu, til þess að dýfa brauð-
inu ofan í. Um hádegið borðar hann og hvílir sig
eina klukkustund. Unnið er allan daginn, uns sól-
in gengur til viðar. Vinnuharka var mikil í Egypta-
landi til forna. Sá, er ekki vildi hlýða með góðu
var barinn miskunnarlaust. Egypskt máltæki segir:
.„Maðui’inn hefir hrygg, og hlýðir aðeins þegar
hann er barinn“. Það er því mjög skiljanlegt, að
58