Sólskin - 01.07.1933, Blaðsíða 62

með rauðum röndum, prýtt gylltum kóngaslöngum,.
Loks hefir hann bundið á höku sína falskt skegg,
aem táknar hans miklu tign. Hlið garðsins opnast
og konungurinn ekur burt á harða stökki: „Hann
opinberast gegnum hliðið, eins og sólin, þegar
hún kemur upp á morgnana, til þess að baða heim-
inn í geislum sínum“.
En Faraó er líka í ætt við sjálfa sólina, eftir
trú Egypta. Ra, sólarguðinn, sem skapaði heim-
inn, var fyrsti stjómandi Egyptalands, og ættfað-
ir allra Faraóanna. Þeir tóku því konungstign sína
að arfi frá honum. En ekki var það eingöngu vald-
ið, sem Faraóamir höfðu hlotið í arf frá guði þess-
um, heldur var það líka heilagleikinn. Egyptar
trúðu því, að Faraó væri í rauninni guð á jörðinni.
Hann var nefndur guðanöfnum: hinn góði guð og
hinn lifandi guð. Maður nálgast hann ekki, nema
ávarpa hann eins og guð. Þegar hann vaknar á
morgnana, er það sólin, sem kemur upp, og hon-
um er fagnað eins og sólinni. Sérhver hreyfing
hans, allt sem hann gerir, er heilagt starf, sem er
sungið dýrðlegt lof. Þegar hann veitir mönnum
viðtal eða kallar saman ráð sitt, vita allir, að þeir
standa fyrir framan hið allra heilagasta. Konung-
urinn situr í hásæti sínu. Ennisgjörðin með hinum
tveimur lóðréttu strútsfjöðrum er á höfði hans.
Hans guðdómlega hátign þóknast að hlusta á lýs-
ing ráðsins á þrautum og þjáningum, sem lesta-
mennirnir verða að þola, á veginum til gullnám-
anna í Núbíu, milli Nílar og Rauðahafsins, af því
að þar er enginn uppspretta eða bmnnur. Faraó
60