Sólskin - 01.07.1949, Page 11

himinblá, og sýndist svo undarlega nœrri í
kvöldkyrrðinni.
Reisulegir bœir með grœnum túnum í kring
voru báðum megin árinnar, svo langt sem
augað eygði. Og víða brotnuðu sólargeislarnir
í gluggarúðunum og sköpuðu svo undarlega,
glampandi fegurð.
En fegursíar voru kirkjurnar. Þœr sáust fjór-
ar, þaðan sem við stóðum. Og þá hlaut öllu
að vera óhœtt, fyrst við vorum komnar undir
áhrifavald þeirra, því að við vissum, að ekkert
illt gat staðizt helgi þeirra.
Fyrir neðan hœðina, sem við stóðum á, stóð
fallegur bœr og kirkja fyrir framan hann.
Reykinn lagði beint upp í loftið úr eldhús-
strompinum. Það var sjálfsagt verið að elda
kvöldmatinn, og við vorum dauðsvangar.
En ég kannaðist ekkert við mig, var sann-
fœrð um, að við vœrum komnar langar leiðir
frá heimili okkar.
„Hvaða bœr heldurðu að þetta sé?“ sagði
ég við frœnku mína.
„Sérðu ekki, að þetta er bœrinn okkar?“
svaraði hún.
„Við erum komnar heim".
9