Sólskin - 01.07.1949, Page 22

í hug, að þessar smjörgjafir mínar gœtu sakað
þó neitt, — þvert ó móti. Mér fannst óríðandi
að gefa þeim kraftfœðu, svo þeir stœkkuðu
sem fyrst. Og litlu vesalingarnir treystu mér
svo vel, að þeir voru alveg ugglausir og
fögnuðu komu minni.
Þannig leið tíminn, og alltaf sýndist mér
ungarnir vera að fitna og stœkka.
Maginn í sumum þeirra var orðinn svo stór
og fyrirferðar mikill, eins og útblósin blaðra.
Ég tók það sem merki þess, að þeir vœru
vel haldnir, og það gladdi mig.
En mér bró ekki lítið, er ég, dag einn, kom
að hreiðrinu og fann tvo unga dóna.
Ég tók þó í lófa minn og skoðaði þó. Þeir
voru enn volgir, en ekkert lífsmark með þeim.
Litlu augun voru brostin og starandi.
Ég lagði þó liðna við kinn mér, og tór mín
runnu. Það var hrein, óblandin sorg, sór harm-
ur yfir frófalli litlu vinanna minna, — svo sór,
að ég minntist nú ekki kvalanna, sem ég leið,
er ég brenndi mig í handlegginn í smiðju föður
míns.
Ungarnir, sem eftir lifðu, komu til mín og
glenntu upp ginin. Ég var með allan hugann
20