Sólskin - 01.07.1949, Page 28

Lína og Gróa voru bóðar eldri en við, Lína
var hólfsystir okkar en Elín Gróa var dóttir
hjónanna og frœnka okkar.
Pontan hennar ömmu var silfurbúinn lausn-
arsteinn, en lausnarsteininum fylgdi mikill og
margs konar ótrúnaður.
Nú vorum við komin að Bœ með mömmu,
og það var alveg eins gott að eiga þar heima,
eins og að vera þar gestur.
Föðursystir okkar var alveg eins góð við
okkur, eins og mamma, og við kölluðum hana
Móður, og það gerðu margir fleiri, því að
hún var góð og móðurleg við alla.
Svo var líka amma, hana kölluðum við
nöfnu, því að við vorum tvœr frœnkurnar, sem
hétum í höfuðið ó henni.
Oft sat ég ó lítilli fótskör hjó nöfnu, og þó fór
hún með falleg vers og kvœði.
Ég man, að hún kenndi mér heilrœðavísur
Hallgríms Péturssonar: „Ungum er það allra
bezt —“.
Þœr vísur œttu öll börn að kunna.
Nú gótum við Sella leikið okkur saman ó
hverjum degi, og oftast var Nonni bróðir með,
þó að hann vœri nokkuð yngri.
26