Sólskin - 01.07.1949, Page 80

eitthvað einkennilegur á litinn, öðruvísi en
þegar hann fór út.
Hann skyldi þó aldrei vera í œtt við rjúpuna,
sem skiptir um lit haust og vor?
Eftir nokkrar vikur hafði hann með öllu
varpað af sér vetrarhamnum, og nú var hann
nœstum hvítur. Hann var rauðleitur ó tagl og
fax, og hólsinn var alsettur örsmóum rauðum
dröfnum.
Hvílíkt œvintýri að eiga hvítan hest.
Og nú kölluðu allir hann Gróna.
Nœstu sumur var Gróni lótinn ganga í af-
réttinni með stóðinu. Það voru miklir fagnaðar-
fundir, er við hiítumst ó haustin.
Gróni var ekki gamall, er ég í fyrsta sinn
hnýtti upp í hann snœri og teymdi hann ó
eftir mér. Hann lét sér það vel líka. Þannig
hófsi tamningin.
Það var oftast samkomulagsatriði ó milli
mín og Gróna, hvort okkar réði ferðinni. Það
fór bezt ó því í fyrstu, eða honum fannst
það, að minnsta kosti.
Á uppvaxtarórum Gróna var veturinn mesti
ónœgjutími okkar. Þó var Gróni alltaf heima.
78