Sameiningin - 01.01.1893, Page 14

■174—
glataSan, þar sem alls ekkert það rar til, er hjarta hans þekkti
sem gœði. 0, þú skilr víst, ef þú aS eins vilt skilja það, a5
það er sannleikr hið fornkveðna, að ríka manninum mjndi hafa
fundizt hann vera í helvíti, þótt guð hefði getað sett hann inn í
himnaríki, með því hinn helgi fögnuðr hinna hólpnu í guði og
undirgefni þeirra undir vilja hans í samfélagi hins fullkomna
kærleika hefði lilotið að vera viðbjóðr hinu guðlausa og óstýri-
láta hjarta hans, þar sein þau gœði, er hann þekkti eins og sína
einustu eign, áttu þar eigi heima,
Jú, víst skilr þú það, því mér myndi stórlega skjátlast, svo
framarlega sem, eigi hafa verið þær stundir í lífi þínu, er þú ó-
sjálfrátt fannst til þess, að sá maör, sem hefir sín gœði í þessum
heimi, getr eigi í dauðanum inngengið í guðs ríki.
En þótt þú viljir eigi við það kannast, að þú sért nú einmitt
maðrinn, sem hefir öll sín gœði í heimi þessum, þá þekkir þú þó
eflaust fleiri en einn, er þú hiklaust munt segja þetta um: „það
er mesti meinleysingi, en að hann nokkurn tíraa iáti hugsansína
og hjarta komast út yfir þau málefni sjálfs sín og annarra
manna, sem að eins snerta hið veraldlega, eftir því liefir vissulega
enginn tekið.“ Og hafi svo einhvern tíma komið alveg flatt upp á
þig fregn um það, að þessi kunningi þinn, er þú fyrir örskammri
stundu talaðir við á götunni, væri snöggdáinn, kenndir þú þá ekki,
fyrst m sðan þú varst undir hinum skelfandi áhrifum þessara tíð-
inda, undir niðri hálfvegis til ótta fyrir því, hvernig örlög þessa
manns kynni að hafa orðið í dauðanum? Stóð þór ekki ósjálfrátt
stuggr af að liugsa um það, ef þú værir í hans sporum, og það
enda þótt þú, ef til vill, hefðir skömmu áðr öfundað hann? E>ú
boeldir reyndar þessa tilfinning brátt niðr, ávítaðir jafnvel sjálfan
þig fyrir það að hafa hugsað svo illt um hinn burtfarna, og þér fannst
sú hugsun bera vott um harðneskju hjarta þíns, og þú komst þór
rétt strax niðr á þeirri sannfœring, að enda þótt liinn látní ekkigæti
sagzt tilheyra hópi guðhræddra manna, þi væri hann þó langt um
of góðr til að geta orðið fordœmdr. En því munt þú þó naumast
geta neitað, að fyrstu beinu áhrifin, sem hinn óttalegi atburðr hafði
á þig, voru þau, að það væri voðalegt að deyja eins og þessi maðr.
Og ef þú svo fám dögum síðar við greftran hans skyldir liafa heyrt
prest tala um hann svo sem þann, er barizt hefði hinni góðu bar-
áttu trúarinnar og væri síðan genginn inn í fögnuð herra síns, þá
beiulíms hneykslaði þetta þig; svo viss varstu um það, að þessi um-